19. „Umowa stoi?” część 1

z perspektywy Harry'ego

          Dzisiejsza noc ciągnęła się w nieskończoność. Nie mogłem zasnąć, ani usiedzieć w miejscu. Nie wiem co we mnie wstąpiło. Wszyscy śpią. Niall wymęczony rozżalaniem się nad sobą zasnął u boku uspakajającego go Louisa. Tommo z kolei pewnie padł z przemęczenia, bo sam ostatnio najlepiej nie sypiał. Teraz chyba ta klątwa przeszła na mnie. W dodatku nie rozumiałem Horana z tym, że tak łatwo pozwolił Maggie wyjść z domu. Powinien ją zatrzymać, choćby nawet na siłę i jeszcze raz jej wszystko wytłumaczyć. Kto wie, gdzie ją teraz nosi. Wiem, że blondynka nie jest idiotką i nie zrobi nic głupiego, ale mimo wszystko nie powinna przeciążać nogi. Niestety Niall jest zbyt słaby, by postąpić wbrew czyjejś woli.
Muszę gdzieś wyjść, bo zaraz oszaleję. I  tak dzisiaj pewnie nie zasnę, a że jest noc z piątku na sobotę to same najlepsze kluby są otwarte. Może znajdę sobie kogoś na uspokojenie. O tak. Stare zwyczaje na pewno trochę mnie rozluźnią.
Z łobuzerskim uśmieszkiem udałem się do przedpokoju, by wsunąć na nogi granatowe trampki. Przyglądając się w lusterku wiszącemu na ścianie, poprawiłem włosy lekko czochrając je palcami. Kiedy stwierdziłem, że jestem już gotowy wyszedłem z mieszkania. Ku mojemu własnemu zdziwieniu ominąłem windę i zacząłem zbiegać po schodach. W sumie bieganie zawsze mnie odstresowywało, a bieg z szesnastego piętra na sam parter z pewnością mnie zaspokoi. Gdyby tylko te schody nie układały się w czworokąt, bo zaczyna mi się kręcić w głowie...
          Odetchnąłem z ulgą, kiedy znalazłem się na samym dole i opuszczałem już wieżowiec. Na chodniku skręciłem w prawo kierując się do klubu znajdującego się kilka ulic dalej. W między czasie poklepałem kieszenie moich spodni sprawdzając, czy mam ze sobą klucze od mojego drugiego mieszkania. Uśmiechnąłem się pod nosem, gdy natrafiłem na metalowy przedmiot. Jedna dziewczyna będzie miała dzisiaj sporo szczęścia, ale i sporo wysiłku. Dlatego muszę znaleźć taką, która będzie miała siły na całą noc i ewentualnie szybki numerek po obudzeniu się. Gdzie najlepiej takie znaleźć? Na parkiecie! Najczęściej te, które tańczą z drinkiem lub butelką piwa w ręku, bo zawsze musi im się to "przypadkiem" na kogoś wylać. Najczęściej na spodnie, albo na dolne partie koszulki.
– Cześć Harry! Dawno cię u nas nie było! – przywitał mnie ochroniarz przy wejściu do klubu.
– Cześć John – uścisnąłem jego dłoń. – Nie miałem ostatnio czasu i nastroju, dlatego dzisiaj muszę to nadrobić.
– W takim razie miłego wyrywania dziewczyn. Dzisiaj mamy na prawdę sporo takich, które mogłyby cię zainteresować.
– Dzięki za informacje – rzuciłem, popychając metalowe drzwi i wchodząc do zatłoczonego klubu.
Od razu udałem się do baru, by zamówić sobie drinka, a kiedy go dostałem usiadłem na krześle lustrując wzrokiem dzisiejsze imprezowiczki, pijąc przy tym napój. John miał rację co do tego, że jest dzisiaj sporo interesujących kobiet. Zdecydowana większość miała na sobie albo krótkie spódniczki lub sukienki, albo nieprzyzwoicie krótkie spodenki, które odsłaniały część pośladków. Z zadowoleniem obserwowałem kołyszące się biodra dziewczyn, które co raz schodziły do parteru. Czy ja już wspominałem, że na prawdę uwielbiam ten klub?
          Dokończyłem drinka, odstawiając szklankę na blat, a następnie ruszyłem w stronę parkietu. Kiedy wszedłem w głąb tłumu zacząłem się ruszać w rytm muzyki. W moim zasięgu znajdywała się sama płeć piękna, co bardzo mnie zadowalało. Nim zdążyłem się obejrzeć jedna z nich zaczęła tańczyć na przeciwko mnie obdarzając mnie uwodzącym spojrzeniem. Zagryzłem dolną wargę przyciągając ją do siebie za biodra i odwracając tyłem do mnie tak, że poczułem jej pośladki przy mojej męskości. Dziewczyna kiwała biodrami na boki owijając ręce wokół mojej szyi i opierając głowę na moim ramieniu. Naśladowałem jej kołyszące ruchy, ustami muskając jej gorącą szyję. W tej chwili byłem zdecydowanie w swoim żywiole i w dodatku w ekspresowym tempie znalazłem sobie towarzyszkę wieczoru, która mam nadzieję, że wie na co właśnie się skazała.
Odwróciłem ją przodem do mnie, a ta od razu przyległa do moich ust wplątując palce w moje włosy. Przycisnąłem dziewczynę mocniej do siebie oddając pocałunek i chwilę później przenosząc się na linię jej szczęki, kierując się w stronę ucha. Mam ją w garści.
– Chodźmy do mnie – mruknąłem przegryzając jej płatek.
Dziewczyna bez słowa skinęła głową, po czym zaczęła ciągnąć mnie za rękę prowadząc do wyjścia. Przeciskaliśmy się przez tłum, a ja nie mogłem się powstrzymać od obserwowania jej kołyszących się bioder.
           Gdy opuściliśmy klub przeszliśmy na drugą stronę jezdni, gdzie tuż za rogiem znajdował się wieżowiec z moim mieszkaniem. Z twarzy nie schodził mi łobuzerski uśmieszek, jak tylko pomyślałem sobie, że odreaguję wszystkie ostatnie dni.
– Nie dotykaj mnie! – usłyszałem piskliwy krzyk dochodzący z ciemnego, ślepego zaułka.
Zatrzymałem się.
– Daj spokój laleczko. Chcę się tylko zabawić – do moich uszu doszedł kolejny głos, tym razem niższy i zdecydowanie grubszy od poprzedniego.
– Puść mnie! – piskliwy dźwięk stał się teraz pełen rozpaczy i błagań.
Nie potrafiłem przejść obok tego obojętnie. Dziewczyna wyraźnie nie była zadowolona, a nawet mogę powiedzieć, że się bała. Bez dłuższych zastanowień udałem się w stronę źródła odgłosów, aż zobaczyłem zarys dwóch postaci. Jedna nachylała się nad drugą trzymając ją za nadgarstki, a druga była przyciśnięta do muru. Podszedłem kilka kroków bliżej.
– Czy ona nie wyraziła się jasno? – powiedziałem ochrypłym głosem, na co obie pary oczu spoczęły na mnie. Nie byłem jednak w stanie rozpoznać ich twarzy przez panującą ciemność.
– Nie wtrącaj się, frajerze – syknął mężczyzna, a dziewczyna znajdująca się przy nim głośno zaszlochała. – Zamknij mordę, suko! – ryknął biorąc zamach, by ją uderzyć.
W porę jednak zdążyłem zainterweniować, chwytając jego uniesioną rękę, przenosząc ją do tyłu i mocno wykręcając, co spowodowało, że druga dłoń puściła nadgarstek bezbronnej dziewczyny. Od razu ją złapałem popychając mężczyznę do muru, przyciskając go.
– Nie nauczyli ciebie w domu, że nie podnosi się ręki na kobietę? – syknąłem do jego ucha. – I nie nauczyli cię, że jeśli kobieta mówi nie, to nie?!
Milczał, dysząc ciężko. Odsunąłem go od ściany, by z powrotem go na nią popchnąć.
– Zadałem ci, kurwa, pytanie, gnoju! – uniosłem się.
– N-n-nauczyli – wyjąkał.
Prychnąłem głośno, odwracając go przodem do siebie i łapiąc za materiał jego kurtki.
– Widzę, że nie wiele z tych lekcji wyniosłeś – syknąłem, robiąc zamach, by kopnąć kolanem prosto w jego przyrodzenie.
Mężczyzna wydał okrzyk bólu.
– Nie udawaj, że cię to ruszyło, bo takie szuje jak ty nie mają jaj, a o chuju to już nawet nie wspomnę – zaszydziłem, puszczając go przez co od razu upadł na ziemię, jęcząc.
Zignorowałem go, podbiegając do skulonej szlochającej dziewczyny. Uklęknąłem na przeciwko niej.
– Wszystko w porządku? – spytałem i w momencie, kiedy podniosła głowę doznałem szoku. – Maggie?!
– Proszę, za-a-abierz mnie-e stą-ą-ąd – wyjąkała błagalnie.
Złapałem ją za dłonie, pomagając jej wstać. Gdy tak się stało blondynka przyległa do mojego torsu głośno płacząc. Objąłem ją opiekuńczo, próbując uciszyć. Czułem, jak całe jej ciało drżało.
– Musimy iść. Tu nie jest bezpiecznie – wyszeptałem, po czym zwinnym ruchem wziąłem ją na ręce.
– Ni-i-i-ie chcę wra-a-a-acać do w-a-as do mieszka-a-ania – wymęczyła ledwie wypowiedź.
– Shhh – uciszyłem ją. – Nie pójdziemy. Zatrzymamy się na noc gdzieś indziej – zapewniłem, wychodząc na w pełni oświetlony chodnik.
          Oczywiście po dziewczynie, którą poderwałem w klubie nie było już śladu, co wcale mnie nie zdziwiło. Była zdecydowanie zbyt napalona, by czekać, aż rozprawię się z jakimś tam gościem w obronie innej. Szczerze mówiąc to nawet gdyby dalej stała tutaj, odesłałbym ją bez niczego, bo raz, że odechciało mi się spędzenia intensywnej nocy, to na dodatek musiałem zająć się roztrzęsioną siostrą mojego przyjaciela.
Spodziewałem się, że Maggie nie będzie chciała wrócić do naszego mieszkania. Gdyby Niall nas usłyszał od razu zacząłby się wypytywać co się stało, a świeżo po takim przeżyciu nie dowiedziałby się nic. Nie obyłoby się też bez gadki "co by było gdyby" i "to wszystko moja wina", co tylko pogorszyłoby sytuację. Lepiej niech Meg dojdzie do siebie i jak będzie gotowa, to porozmawia z Horanem. 

          Nim się obejrzałem znaleźliśmy się już w wieżowcu. Od razu udałem się do windy, wciskając guzik z numerem dwudziestym. Dobrze, że blondynka nie widziała, jak wysoko jedziemy, bo zapewne zaczęłaby panikować. Nic na to nie poradzę, że lubię mieszkać na najwyższych piętrach, z których są najlepsze widoki. Na całe szczęście nie miałem w swoim lokum żadnego balkonu, więc zmniejszało to ryzyko ataku lęku u dziewczyny.
Gdy usłyszałem charakterystyczny dźwięk informujący, że winda dotarła na miejsce wyszedłem z niej idąc w stronę drzwi swojego mieszkania.
– Jak wysoko jesteśmy? – spytała mnie słabo Maggie, ale już wyraźnie uspokojona.
– Nie przejmuj się tym – rzuciłem, wkładając klucz do zamka i przekręcając go, a następnie pociągnąłem za klamkę, by móc wejść do pomieszczenia.
Po ponownym zabezpieczeniu drzwi, tym razem od środka, zaniosłem Maggie do sypialni zapalając światło i usadawiając ją na łóżku. Podszedłem do szafy wyciągając z niej mój t-shirt.
– Masz nałóż to, a ja w tym czasie zrobię coś ciepłego do picia – podałem jej bluzkę.
Kiedy dziewczyna skinęła lekko głową, uśmiechnąłem się do niej pokrzepiająco, a następnie udałem się do kuchni, by przygotować herbatę. Włączyłem czajnik wcześniej napełniając go wodą, po czym wyciągnąłem żółty kubek z szafki, w której znalazłem również melisę. Wyciągnąłem jedną torebeczkę wrzucając do naczynia. Woda zdążyła się zagotować, więc zalałem herbatę i posłodziłem ją dwiema płaskimi łyżeczkami cukru. Chwyciłem kubek za ucho i powolnym krokiem skierowałem się z powrotem do sypialni.
          Na miejscu zastałem już przebraną Maggie, ale siedzącą dalej w tej samej pozycji. Gdy usłyszała, że wróciłem podniosła wzrok. Płakała. Miała spuchniętą twarz i zaczerwienione oczy. Odstawiłem herbatę na stolik nocny, po czym uklęknąłem na przeciwko siostry Horana, chwytając ją za ręce.
– Już wszystko jest dobrze. Jesteś bezpieczna – zapewniłem niskim głosem, kciukami gładząc jej obie dłonie.
– Dlaczego to wszystko spotyka mnie? – spytała głosem pełnym zażaleń.
– Nie myśl o tym, mała – przeniosłem się na łóżko, obejmując ją ramieniem. – Nie pozwolę, by ktoś jeszcze ciebie skrzywdził.
– Obiecujesz? – podniosła wzrok na mnie.
– Obiecuję – powtórzyłem, sięgając ręką po kubek z herbatą. – Masz, wypij – poleciłem, wręczając jej naczynie.
Maggie dość niechętnie zaczęła siorbać melisę. Zabawnie marszczyła brwi przy każdym łyku. Dopiero teraz zacząłem postrzegać podobieństwo między nią, a Niallem. Tyle, że Maggie jak na moje oko była bardziej atrakcyjna, ale to pewnie dlatego, że jest dziewczyną.
          Tak teraz do mnie dotarło, że niby wszystko jest na miejscu, ale gdzie są kule ortopedyczne Meg's? Od kąd ją spotkałem nie widziałem ich. Musiała się nimi bronić? A może porzuciła je, by szybciej uciec? Na samą myśl o tym bezczelnym chuju mnie skręca. Żałuję, że nie dostał ode mnie mocniej... Chociaż po kopniaku w jego krocze długo nie odzyska swojego niskiego głosu i możliwości swobodnego poruszania się. Chciałbym go jeszcze spotkać, by powtórzyć ten cios ze zdwojoną siłą, by w końcu namiastka jaj i kutasa, jakiego tam ma zgniła i odpadła.
– Skończyłam – mruknęła, potrząsając kubkiem, który zabrałem jej z ręki i odłożyłem na stolik.
– Świetnie. To teraz chyba pora spać – uśmiechnąłem się do niej ciepło, po czym wstałem z łóżka ciągnąc Maggie za sobą.
Odchyliłem lekko kołdrę i gestem ręki wskazałem, by się położyła. Bez żadnych sprzeciwów wykonała moje polecenie, zajmując miejsce po prawej stronie materaca. Przykryłem ją, nachylając się nad jej czołem, by złożyć na nim delikatny pocałunek. Gdy chciałem udać się do wyjścia z sypialni, zatrzymał mnie głos Meg.
– Zostaniesz? – spytała słabo. – Nie chcę być sama.
– Dobrze – zgodziłem się.
Zsunąłem ze stóp trampki, których jeszcze nie miałem okazji zdjąć, a następnie pozbyłem się spodni i t-shirtu odkładając je na krzesło. Zgasiłem światło i szybkim krokiem okrążyłem łóżko, by wsunąć się pod lewą część kołdry. Bez zastanowienia przyciągnąłem do siebie ciało Maggie tak, że jej plecy opierały się o moją klatkę piersiową.
– Jesteś bezpieczna. Spróbuj zasnąć – wyszeptałem, zaczynając nucić bliżej nieznaną mi melodię.
Kilka minut później słyszałem już spokojny oddech, wskazujący na to, że blondynka zasnęła. Sam byłem nieźle padnięty, dlatego pozwoliłem sobie na odpłynięcie.

*

          Obudziły mnie czyjeś jęki. Niechętnie otworzyłem oczy i od razu zerknąłem na Maggie, która leżała na plecach kilka centymetrów ode mnie. Podniosłem się na łokciach. To właśnie siostra Horana była źródłem dźwięków, które słyszałem. Dziewczyna marszczyła co chwile brwi, a jej usta były zaciśnięte w cienką linię. Kolejny jęk. Miała koszmar. Znowu.
– Maggie – szturchnąłem lekko jej ramię. – Meg's, obudź się. – Zero reakcji. – Maggie! – uniosłem głos.
– Nie! – krzyknęła nieświadomie, siadając na łóżku.
Zaczęła rozglądać się po pokoju, ciężko oddychając, po czym schowała twarz w rękach. Cholera...
– Maggie... – położyłem dłoń, na jej ramieniu, na co od razu się wzdrygnęła. – Spokojnie, to tylko ja.
Usiadłem obok, przyglądając się jej, by sprawdzić w jakim jest stanie. Gdy zaczęła cicho szlochać, objąłem ją ramieniem, kołysząc się na boki. Nie sądziłem, że blondynka, aż tak źle będzie znosić śmierć Zayna. Fakt. Ja też nie mogłem dojść do siebie, ale nie okazywałem swojej słabości. Uroniłem łzy dwa razy: wtedy w szpitalu i na pogrzebie. Każdy straty odreagowuje inaczej. Maggie ciągle płakała i leżała w łóżku Malika, Louis ciągle coś gotował lub piekł, Niall do nikogo się nie odzywał, Danielle tańczyła, Liam sprzątał, a ja chodziłem wściekły na wszystko i wszystkich.
– Nie płacz. Już wszystko jest dobrze – wyszeptałem, odsuwając blondynkę od siebie i wycierając kciukiem łzy z jej policzków. – To był tylko sen. Już wszystko jest dobrze – powtórzyłem.
– To nie był tylko sen – pokiwała przecząco głową. – To się wydarzy na prawdę...
– O czym ty mówisz? – zmarszczyłem brwi. – Co się wydarzy?
– Ja umieram, Harry.
Zaraz. Co?!
– Co ty mówisz, Maggie?! Dasz radę. Musisz tylko nauczyć się żyć ze śmiercią Zay...
– Nie – przerwała mi. – Ja mam raka. Wczoraj rozmawiałam z lekarzem. Nic nie jest mi w stanie już pomóc, rozumiesz? To gówno rozwija się u mnie od dziesięciu lat, a ja nie miałam o tym pojęcia. Ja umieram... – zakończyła łamiącym głosem.
          Zatkało mnie. Jak wryty patrzyłem na Meg nie wiedząc, jak zareagować. Dopiero gdy dziewczyna chciała wstać z łóżka, złapałem ją za rękę przyciągając ją do siebie i obejmując mocno ramionami. Dlaczego los uparł się właśnie na nią? Tyle ostatnio przeżyła tylko po to, by śmierć zabrała, ją z tego świata? Nie zgadzam się. Mimo, że wcale nie znam Maggie za długo, nie zgadzam się! Jednego członka naszej paczki straciliśmy i nie chcemy stracić kolejnego. Nie ją.
– Wiesz... wiesz ile ci zostało czasu? – spytałem niepewnie.
– Około dwóch tygodni...
Kurwa!
– Mogę coś dla ciebie zrobić?
– Nie mów nikomu, proszę... – mruknęła błagalnie. – Nie chcę spędzić ostatnich dni na wysłuchiwaniu zażaleń.
– Niall mnie zabije – westchnąłem głośno. – Musisz z nim porozmawiać.
– Wiem. Zrobię to, ale nie dzisiaj. Za kilka dni. Proszę, nie mów nikomu – popatrzyła na mnie zaszklonymi oczami.
– Coś jeszcze? – przewróciłem oczami.
– Mogłabym się tu zatrzymać na trochę?
– Niech ci będzie. Coś jeszcze?
– Chciałabym przeżyć kilka dni na luzie i się czegoś napić.
Popatrzyłem na nią wymownie.
– Mogę pić, Harry. Tylko nie w dużych ilościach – wytłumaczyła.
Westchnąłem zrezygnowany.
– Dobra, ale zostajesz w domu. W między czasie ja pojadę do chłopaków dla ciebie po jakieś rzeczy, powiem, że jesteś bezpieczna i zatrzymałaś się w hotelu. Wieczorem przyjadę do ciebie.
– W hotelu? – zmarszczyła brwi.
– Nikt nie wie, że mam drugie mieszkanie – sprostowałem. – Umowa stoi?
– Stoi.

Musiałam ten rozdział podzielić na dwie części, bo byście chyba godzinę czytały to jako jedno. Mam cichą nadzieję, że mnie nie zabijecie, a przynajmniej wstrzymajcie się i planujcie brutalne pobicie, gwałt oraz morderstwo po zakończeniu tego opowiadania (przypominam, że zostały dokładnie dwa rozdziały i Epilog). Dziewiętnastym rozdziałem chciałam wam pokazać, jak potrafi wyglądać, życie Harry'ego, ale i również Zayna za życia. Chodzi mi oczywiście o fragment w klubie. 

A pod rozdziałem tradycyjnie możecie zadawać pytania bohaterom :)

Kocham was najmocniej na świecie, wiecie? ♥

eM's ♥