12. „W co ty pogrywasz?”

z perspektywy Maggie

– Jak będziesz się bała, możesz złapać mnie za rękę – uśmiechnął się złośliwie mulat.
– Chyba śnisz – prychnęłam pod nosem, wlepiając wzrok w okno samolotu.
Tak. Nasz tygodniowy pobyt w Paryżu doszedł do skutku. Na początku było wiele spięć, bo na prawdę nie miałam na to wszystko ochoty. Niestety Jared nalegał, że to jedne z ważniejszych zawodów i na prawdę mamy szansę coś tam zająć. Później dupę truł mi Niall, który mówił coś o zbieraniu owoców ciężkiej pracy mojej i Zayn'a. Tak mnie męczyli, że obecnie siedzę w samolocie i modlę się, by to było po wszystkim. Jest to mój pierwszy lot i wcale nie czuję się z tym dobrze. Obejrzałam zdecydowanie za dużo filmów o katastrofach lotniczych. Gdyby jeszcze obok mnie była osoba, przy której czuję się pewnie, jak na przykład blondyn... Ale nie! Muszę mieć przy sobie Zayn'a, z którym od ostatniej kłótni na sali baletowej mam na pieńku. Non stop robimy sobie na złość, non stop się sprzeczamy... Boję się myśleć, jak będzie wyglądał przyszły tydzień. Nie mam pojęcia, jak z nim wytrzymam...

Proszę zapiąć pasy. Za kilka minut podchodzimy do lądowania!

W pomieszczeniu rozległ się formalny głos stewardessy. Pośpiesznie wykonałam polecenie, wciskając swoje ciało w fotel i zaciskając mocno powieki. Zaczynałam powoli odczuwać, jak schodzimy w dół, przez co wbiłam paznokcie w oparcia po mojej lewej i prawej stronie. W myślach błagałam, by już było po wszystkim, ale im bardziej tego chciałam, tym bardziej mi się to dłużyło. Kiedy samolotem lekko szarpnęło, z moich ust wydobył się cichy jęk. Kilka sekund po tym poczułam, jak moją dłoń przykrywa druga, zdecydowanie większa. Nie otwierając oczu, splotłam z nią swoje palce, mocno je zaciskając. Zayn kciukiem pomasował moją delikatną skórę, próbując mnie uspokoić. Nic z tego. Będę czuła się bezpiecznie dopiero, jak stanę na ziemi.
– Maggie, już po wszystkim – usłyszałam rozbawiony głos bruneta.
Otworzyłam oczy, zerkając na niego, a następnie na splecione ze sobą nasze dłonie. Pośpiesznie zabrałam ją z uścisku mulata odpinając pasy. Błagałam w myślach, by nie zauważył wypieków, które właśnie pojawiły się na moich policzkach. Chciałam się uwolnić od jego przeszywającego spojrzenia, dlatego wstałam z fotela w celu opuszczenia samolotu. Niestety, kiedy myślałam, że już mi się to udało, Zayn chwycił mnie za nadgarstek ciągnąc mnie w swoją stronę. Nie mogłam oczywiście zachować resztki godności i musiałam potknąć się o własne nogi lądując prosto na jego kolanach. Brawo!
– Co?! – warknęłam, próbując ukryć zażenowanie własną osobą.
– Hmmm... Nie ma za co? – spytał ironicznie, a ja podniosłam do góry jedną brew, nie wiedząc o co mu chodzi. – Fajnie się trzyma mnie za rękę? – uśmiechnął się złośliwie.
– Nie – odgryzłam się. – To wszystko?
– Gdyby ci się nie spodobało, nie zrobiłabyś tego – ujął moją dłoń i wplątał w moje palce swoje. – Pasują do siebie. Nie widzisz tego?
– Sam zacząłeś – syknęłam. – I nie. Wcale tego nie widzę.
– Kłamiesz prosto w oczy, Meg's – zaśmiał się pod nosem. – Nawet nie próbujesz ich rozłączyć. Nie wspomnę już o tym, że siedzisz na moich kolanach i ani razu nie próbowałaś z nich wstać – oznajmił
zwycięsko.  Miał rację-nie protestowałam. Sama sobie się dziwię. Co się ze mną dzieje?!
Obdarzyłam Zayn'a zimnym spojrzeniem, po czym szybko uwolniłam się z jego choćby minimalnego dotyku. Jak nienormalna pędem udałam się do wyjścia z samolotu. To będzie ciężki tydzień...

*

          Chwila dla siebie. Tylko ja, gorąca woda w wannie z pianą i moje myśli. Niestety okazało się, że łazienka będzie jedynym miejscem, w którym będę miała spokój. Dlaczego? Jared "z oszczędności pieniędzy" zarezerwował dla mnie i Zayn'a wspólny apartament. Jak ja mam do cholery zastanowić się nad uczuciami względem Malika, skoro przez tydzień będę z nim mieszkać? Co więcej. Ten pokój ma na wyposażeniu dwuosobowe łóżko lub małą kanapę. To nie jest fair. Mogę się założyć, że za kilka godzin będzie jedna, wielka kłótnia kto gdzie śpi. Czy to wszystko? Oczywiście, że nie! Okazało się, że otwarcie zawodów jest dopiero za cztery dni i podczas tego czasu mamy zwiedzić Paryż. Moglibyśmy to olać, ale niestety nasz choreograf też o tym pomyślał i kazał nam udokumentować każdy dzień zdjęciami, pamiątkami, a nawet paragonami, papierkami po gumach i tak dalej... Podsumowując: zamiast wyrzucać niepotrzebne rzeczy my musimy je zbierać, jak jacyś bezdomni. Albo to ja jestem przewrażliwiona, albo Jenkins próbuje na siłę swatać mnie i Zayna. Nie rozumiem tylko w jakim celu. Przecież, gdyby między mną, a mulatem do czegoś dojdzie – w co bardzo wątpię – to może przelać się to negatywnie na duet. Częstsze kłótnie zaczęłyby oddziaływać nie dość, że na nasze życie prywatne, to jeszcze na nas jako parę taneczną. Dlatego nie chcę przekroczyć obecnej granicy, jeśli chodzi o Malika. Wolę go traktować tak, jak traktuję, niż później żałować, że straciłam głowę dla byle jakiego chłopaka. Tyle, że on nie jest byle jakim chłopakiem, Maggie! Inaczej byś o nim nie myślała. – odezwał się głos w mojej głowie, przez który zamrugałam kilkakrotnie powiekami. Skubany ma trochę racji... Ale to nie znaczy, że brunet musi o tym wiedzieć. O ile zachowam swoje myśli dla siebie to wszystko będzie tak, jak chcę.
          Westchnęłam głośno, wychodząc z wanny i owijając się w ręcznik. Podeszłam do lustra wiszącego nad zlewem, by przyglądnąć się swojemu odbiciu. O dziwo nie wyglądałam wcale tak źle, jak mi się wydawało. Miałam tylko lekko opadniętą skórę pod oczami, ale to jest zapewne spowodowane zmęczeniem. Uśmiechnęłam się sama do siebie zrzucając ze swojego ciała okrycie, a następnie nakładając bieliznę, białą luźną koszulkę i krótkie granatowe spodenki. Wytarłam swoje włosy o ręcznik, po czym przeczesałam je kilkakrotnie palcami. Po raz ostatni skontrolowałam swój wygląd i udałam się do wyjścia z pomieszczenia. W mini salonie, do którego bezpośrednio się wychodziło siedział Zayn. Nie podniósł nawet na moment wzroku, gdy przechodziłam obok kanapy. Ani, kiedy drugi raz przechadzałam się obok niego, gdy szłam do walizki leżącej pod oknem. Czyżby duma pana Malika została naruszona, gdy porównałam mieszkanie z nim, jak ze spaniem w jednym pomieszczeniu ze wszystkimi gatunkami najbardziej jadowitych pająków? Ah, jak mi przykro.
– Jared zaplanował coś dla nas wspaniałego na dzisiaj? – spytałam bruneta z kpiną wypowiadając słowo "wspaniałego".
– Pytaj jego, nie mnie – burknął, przeglądając coś na telefonie.
– Okeeej – przeciągnęłam, z trudem powstrzymując śmiech. Był wściekły, a mi naszła ochota by go podenerwować. – To co jutro zwiedzamy? – zadałam kolejne pytanie, siadając obok niego na kanapie.
– Co tylko zapragniesz, księżniczko – odparł ironicznie.
– Super! – zaklaskałam w dłonie entuzjastycznie. – Myślę, że wieża Eiffla będzie świetna. Podobno, jeśli pocałujesz pod nią ukochaną osobę, serce da ci odpowiedź, czy jest to ta jedyna. To bardzo romantyczne, nieprawdaż?
Nie wytrzymał i powoli przeniósł wzrok z ekranu komórki na mnie.
– W co ty pogrywasz? – zmarszczył brwi.
– Ja pogrywam? – udałam oburzoną. -Po prostu chcę zaplanować dla nas wolny czas – uśmiechnęłam się złośliwie, a każde wypowiedziane przeze mnie słowo wręcz ociekało ironią.
– Przestań – chwycił moją dłoń i przyciągnął mnie lekko do siebie, nachylając się nad moim uchem. -Wolę, kiedy masz na to wszystko wyjebane – wyszeptał, muskając ustami moją skórę. – A jeśli chodzi o plany co do kolejnych dni to postawmy na całkowity spontan – dodał, lekko przegryzając płatek mojego ucha.
Po raz kolejny pod wpływem jego dotyku całkowicie zesztywniałam, co musiał zauważyć, bo zaśmiał  się pod nosem.
– Ciągnie ciebie do mnie – stwierdził, patrząc mi w oczy. – Kiedy wreszcie zaczniesz coś z tym robić? – przejechał opuszkiem palca wzdłuż mojej szczęki. – Musisz nauczyć się ryzykować.
– Już wystarczająco zaryzykowałam jadąc z tobą na tydzień do Paryża, wiedząc do czego jesteś zdolny – wymamrotałam, próbując wyrównać przyśpieszony oddech.
– A do czego jestem zdolny? – popatrzył na mnie pytająco. – Myślisz, że byłbym w stanie najpierw ciebie pocałować, a później zaciągnąć do łóżka? Pewnie, że tak, ale gdybym tylko tego chciał, już dawno by było po wszystkim. Jednak teraz jestem tutaj i mimo narastającej chęci rzucenia się na ciebie, trzymam tylko twoją dłoń. Dalej myślisz, że jestem taki zły?
– To dlaczego zachowujesz się, jak zbyt pewny siebie skurwiel?
– To akurat jest proste – uśmiechnął się złośliwie. – Uwielbiam, gdy się zawstydzasz i rumienisz, kiedy tylko ciebie dotknę lub powiem coś sprośnego.
– Nie prawda – oburzyłam się.
– Serio? – uniósł brwi do góry. – W takim razie nie będziesz miała nic przeciwko, kiedy moja dłoń zjedzie trochę niżej – w tej chwili palce mulata z mojego policzka zaczęły kierować się w stronę dekoltu – i opowiem ci, jak bardzo kręci mnie to, że mógłbym być tym pierwszym, który sprawiłby ci ogromną przyjemność. Gdybym poruszał się w twoim wnętrzu, do takiego stopnia, że krzyczałabyś bym robił to szybciej i... – przerwał, gdy jego ręka zatrzymała się na moim biodrze. – Jeszcze chwila, a twoja twarz kolorem nie będzie różniła się od buraka, wiesz? – zaśmiał się.
Znowu ma rację. Moje policzki dosłownie płonęły, a ja miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Spuściłam wzrok w kanapę, zakrywając czerwoną buzię włosami. Niestety Zayn nie pozwolił mi dojść do siebie i ujął palcami mój podbródek, podnosząc go do góry.
– Jesteś niemożliwy – westchnęłam, kiedy nawiązałam z nim kontakt wzrokowy.
– Ale mimo to, nie odpychasz mnie od siebie – uśmiechnął się zwycięsko.
– I chyba za dużo już tego dobrego – oswobodziłam powoli swoją dłoń z jego uścisku, a następnie wstałam z kanapy. – Myślisz, że mamy coś w lodówce?
– Sprawdźmy – wzruszył ramionami.
Nie czekając na Zayna udałam się do średniej wielkości kuchni z pełnym wyposażeniem. Podeszłam do szafki, która kryła za swoimi dużymi drzwiami obszerną chłodziarkę. Otworzyłam ją i w tej samej chwili poczułam za sobą obecność mulata. Półki były wypełnione po brzegi. Napoje, owoce, warzywa, jakieś wędliny, sery, jajka i tak dalej... Było tego pełno!
– To co gotujemy? – odezwał się brunet.
– Kanapki? – odwróciłam głowę do tyłu.
– Od kiedy kanapki się gotuje, Meg? – zaśmiał się.
– Czepiasz się – przewróciłam oczami. – Ja sobie robię kanapkę, a ty jak chcesz – mruknęłam, wyciągając z lodówki odpowiednie składniki.
– Mi też zrobisz?
– Rąk nie masz? – zamknęłam drzwiczki.
– Odwdzięczę się jutro – uśmiechnął się łobuzersko.
– Mam się bać?
– Nie wiem. Kieruj się swoją wiedzą na temat: "Do czego jest zdolny Zayn Malik" – odparł złośliwie, robiąc palcami cudzysłów, a następnie jakby nigdy nic wyszedł z kuchni.
Westchnęłam głośno, zaglądając kolejno do szafek w poszukiwaniu chleba lub bułek. Nigdzie ich nie było. Nie możliwe, by zrobili nam zakupy i nie kupili żadnego pieczywa. Boże Maggie, jaka ty jesteś ślepa! Przecież stoi przed tobą chlebak na szafce! Walnęłam się otwartą dłonią w czoło. Muszę przestać myśleć o pierdołach...
          Porzucając myśli o swoim rozkojarzeniu zabrałam się za przygotowanie kanapek. Wyciągnęłam cztery kromki chleba i posmarowałam je masłem. Następnie położyłam na dwie z nich umytą sałatę, ser, szynkę i pomidora, a następnie przykryłam to wszystko pozostałymi pustymi kromkami. Z szafki nad blatem wyjęłam większy talerz, kładąc na niego przygotowany posiłek. Wzięłam kilka większych oddechów, po czym skierowałam się do salonu, gdzie siedział Malik.

– Smacznego – powiedziałam stawiając kolację na stolik stojący przy kanapie.
W celu uniknięcia kolejnych zbliżeń zajęłam miejsce na fotelu uprzednio biorąc sobie jedną kanapkę.
– Myślę, że bezpieczniej będzie przesunąć go kilka metrów dalej – spojrzał na mnie wymownie. – Wtedy będę miał całkowicie ograniczony dostęp do ciebie – dodał.
Już chciałam zaprzeczyć, kiedy zrozumiałam co Zayn ma na celu. Chce mnie onieśmielić i jednocześnie zwiększyć swoją przewagę. Nie mogłam mu na to pozwolić, dlatego wstałam z fotela popychając go ręką trochę w bok, a następnie do tyłu, po czym ze złośliwym uśmiechem zajęłam wcześniejsze miejsce. Mulat patrzył przez moment na mnie zaskoczony, jednak po chwili zmienił wyraz twarzy na  obojętny śmiejąc się cicho pod nosem.
Jedliśmy w ciszy. Przez ten czas walczyłam z sobą, by nie spojrzeć na bruneta. Czego nie mogę powiedzieć o nim, bo niemal cały czas czułam na sobie jego spojrzenie, przez co nie mogłam w spokoju przeżuwać kanapki. Krępował mnie bardziej niż zwykle. Ygh! Nagle oślepił mnie flesz, jakby od aparatu. Przeniosłam wzrok na Zayna, który siedział z uniesionym telefonem, uśmiechając się do ekranu.
– Co ty do cholery robisz?! – uniosłam się, gdy skończyłam przeżuwać ostatniego gryza.
– Dokumentuję nasz wyjazd – odparł spokojnie, jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie. – Zabawnie wyglądasz z wypchanymi policzkami od jedzenia.
– Usuń to! – zarządziłam.
– Nie ma mowy – pokiwał przecząco głową.
– Usuń! – powtórzyłam jeszcze głośniej.
– Najpierw wyślę je do Nialla i reszty – uśmiechnął się szeroko.
– Tylko spróbujesz, to...
– To co? – przerwał mi. – Nic mi nie zrobisz – mruknął złośliwie.
– Żebyś się kurwa nie pomylił – syknęłam, po czym wstałam z fotela, kierując się w jego stronę. – Oddaj mi ten telefon – wyciągnęłam rękę w jego kierunku.
Ten w odpowiedzi pokiwał tylko przecząco głową chowając komórkę za siebie.
Westchnęłam podirytowana, nachylając się nad nim, by zabrać mu urządzenie. Pech chciał, że Zayn miał na prawdę silne ręce i graniczyło to z cudem, by moja misja zakończyła się powodzeniem. Nie miałam jednak zamiaru tak łatwo się poddać. Wręcz przeciwnie. Jeszcze bardziej zawzięcie walczyłam o telefon, aż wylądowałam u niego na kolanach. Znowu. Ale nawet to mnie nie powstrzymało. Miałam wyznaczony zamiar. Znowu zaczyna mnie irytować. I on jeszcze się dziwi, że nie mogę mu zaufać? Mniejsza z tym. Nikt nie ma prawa robić mi zdjęć kiedy jem. Wyglądam wtedy jak chomik, albo jak niedożywione dziecko. Nie ujedzie mu to na sucho! 
Zaczęłam szczypać jego skórę na rękach, co spowodowało tylko stłumiony śmiech, a później... Ałć! Czy on właśnie mnie ugryzł?! Do cholery Malik co z ciebie za zwierzę?!
– Co ci odbiło?! – syknęłam, łapiąc się dłonią za szyję.
– Mam zajęte ręce, więc nie mogłem ciebie uszczypnąć – wzruszył ramionami. – Akurat moje usta znajdowały się możliwie blisko ciebie – dodał z łobuzerskim uśmiechem na twarzy.
– Jesteś okropny – mruknęłam, wstając z jego kolan.
– Hmm... Przez ostatnie dwie godziny dowiedziałem się, że jestem niemożliwy i okropny. Powiedz o mnie coś jeszcze – oparł się swobodnie o kanapę.
– Albo usuwasz to zdjęcie, albo pakuję się i wracam do Nowego Jorku – oznajmiłam, a następnie prawie biegiem udałam się do łazienki, zakluczając się w niej.
Podeszłam do lusterka, wzdychając głośno. Podniosłam lekko głowę do góry, by napiąć szyję. Na mojej skórze znajdował się wzorek pozostawiony przez zęby Malika. Przejechałam po nim opuszkami palców, nerwowo zagryzając swoją dolną wargę. Co mu do cholery odwaliło?! To, że go uszczypnęłam nie oznacza, że ma mnie gryźć! W ogóle nie byłoby problemu, gdyby nie zrobił tego zdjęcia, albo bez większych problemów je usunął. Skoro tak wyglądał nasz pierwszy dzień tutaj, boję się myśleć co będzie się działo przez pozostałe sześć.
Nie chcę tu być... Chcę wracać do domu!

Rozdział jest krótki i mało się w nim dzieje, ale tylko dlatego, że jest on wprowadzeniem do wydarzeń, które będą miały miejsce w Paryżu. Mogę wam tylko zdradzić, że czeka was dużo zwiedzania, niespodzianek i... oczywiście wzajemnych docinek Zayna i Maggie. Jesteście gotowe?

Korzystając z okazji chciałabym wam życzyć wesołych, szalonych, bezpiecznych, wspaniałych i spontanicznych wakacji! Pora na regeneracje sił! :) Kto wie, może kilka z was wybiera się na koncert Rihanny do Gdyni (tak Patt, wiem, że ty jedziesz i oczywiście się widzimy :*)?  Jeśli któraś z was również tam będzie to życzę świetnej zabawy! :)

Pytania do bohaterów lub do mnie mile widziane!

Pozdrawiam,

eM's ♥