11. „Ucieczka od cywilizacji” część 2

z perspektywy Maggie

          Obudził mnie jakiś ogromny ciężar, który nagle opadł na moje ciało. Zmieszana i zszokowana otworzyłam gwałtownie oczy. Jak się okazało napastnikiem był Niall, który wystraszony mi się przyglądał. Dopiero teraz zrozumiałam, że leżę w objęciach Harry'ego. Przewróciłam zniecierpliwiona oczami.

– Możesz mi powiedzieć, co tu się działo kiedy spałem? – spytał ochryple.

– A możesz łaskawie ze mnie zejść? – opowiedziałam pytaniem na pytanie.

Blondyn, mruknął ciche "przepraszam" staczając się z mojego ciała i siadając na brzegu materaca. Spojrzał na mnie badawczo, kiedy zabierałam rękę Stylesa zza mojej szyi, a następnie kładąc ją na jego torsie. Powstrzymałam się od kolejnego przewrócenia oczami, siadając na przeciwko niego. 

– Kładąc kres twoim obszernym myślom oznajmiam ci, że w nocy była burza, której nie słyszałeś. Bałam się, więc Harry zaproponował mi bym spała z wami w salonie. Oto i cała historia – zagestykulowałam rękoma. 

– Nie posunął się dalej, niż powinien? – uniósł do góry brwi.

– Nie Niall, nie przekroczyłem żadnych granic. Kiedy wreszcie mi zaufasz?! – oburzył się kędzierzawy, który musiał nie spać już jakiś czas. 

– Ufam tobie, tylko wiem, że czasem przesadzasz – wytłumaczył niebieskooki.

– A nawet jeśli między mną, a Harrym coś zaszło, to nie powinno cię to interesować – wtrąciłam, a oczy Nialla rozszerzyły się wyraźnie, na co wzruszyłam ramionami. 

Zadrżałam, gdy poczułam, jak Styles obejmuje mnie ramieniem, rzucając krótkie "no właśnie". Zachowałam – a przynajmniej starałam się – złośliwy wyraz twarzy opierając się lekko o tors kędzierzawego. 

Blondyn na zmianę patrzył to na mnie, to na swojego przyjaciela. 

– Wiedziałem, że to był zły pomysł – mruknął pod nosem, po czym wstał z materaca i wyszedł z pomieszczenia. 

W tej samej chwili razem z Harry'm wybuchliśmy nieopanowanych śmiechem. 

– Widziałaś jego minę? – powiedział przez śmiech, na co byłam tylko w stanie przytaknąć. 

– On na prawdę uwierzył, że my... – zawahałam się –... no wiesz... 

– Uprawialiśmy seks? – spytał ze złośliwym uśmiechem. – Kto wie, co siedzi w jego farbowanej blond główce. 

– Dlaczego Niall ci nie ufa w kwestii tych spraw? – wycedziłam, kładąc nacisk na dwa ostatnie wyrazy.
Ku mojemu zdziwieniu twarz kędzierzawego lekko zbladła, a uśmiech momentalnie zniknął. Oho! Trafiłaś w jego czuły punkt, Maggie!

– To długa historia – pokiwał przecząco głową, dając do zrozumienia, że nie chce o tym rozmawiać. 

– Rozuuumiem – przeciągnęłam wstając z materaca i kierując się do wyjścia z salonu.

– Gdzie idziesz? – zatrzymał mnie ochrypły głos Harry'ego.

– Rozwiać wątpliwości Nialla co do nas – odparłam, uśmiechając się lekko.

          Kilka chwil później znajdowałam się na ganku przed domkiem, rozglądając się za blondynem. Zeszłam po schodkach na trawę, a później ścieżką udałam się na tyły budynku. Moją uwagę przykuło coś w rodzaju szopy tyle, że drewniana powłoka była pomalowana na biało. Ciekawość co jest w środku przejęła nade mną władzę i nawet nie wiem, kiedy naciskałam metalową klamkę. Gdy otworzyłam drzwi, popychając je do przodu, aż mnie zatkało. Była to mini sala baletowa, z błyszczącym parkietem, lustrami na dwóch prostopadle położonych ścianach, z małą wierzą w kącie i dwoma większymi głośnikami stojącymi na ziemi. Najbardziej jednak zaciekawiły mnie zdjęcia wiszące przy drzwiach. Przedstawiały wysoką, szczupłą kobietę ubraną w strój do baletu. Na jednym tańczyła, na drugim stała na podium, na jeszcze innym trzymała ogromy puchar, ale najwięcej było tych, które ukazywały tą samą kobietę z małym chłopcem i mężczyzną trzymającym gitarę. Zaraz, zaraz. Ten chłopiec to Niall! Na sto procent! To musiała być sala jego mamy... Tańczyła... Zupełnie tak, jak ja. We trójkę wyglądali na szczęśliwych. Co się stało, że jego rodzice się rozwiedli? Nie mam pojęcia. Na pewno nie chcę pytać o to blondyna, bo nie jest to w żadnym wypadku przyjemny temat.

Przeniosłam swój wzrok na lustra, podchodząc powoli do nich. Dopiero teraz się zorientowałam, że mam na sobie wczorajsze ubranie składające się z krótkich jeansowych szortów i czarnej koszulki z krótkim rękawkiem. Odruchowo przejechałam wierzchem dłoni po lekko rozczochranych włosach, w celu choć minimalnego przywrócenia ich do porządku. Założyłam oba kosmyki za ucho, po czym obróciłam się wokół własnej osi. Nie wiem dlaczego, ale to miejsce w pewien sposób mnie uspakajało. Sprawiało, że chciałam tylko się uśmiechać i tańczyć. Zatupałam kilkakrotnie stopami nadając znajomy rytm, aż w końcu nogi z przyzwyczajenia zaczęły się przeplatać w jednym z podstawowych kroków housowych. Coraz pewniej wykonywałam ruchy nie mogąc powstrzymać podkowy robiącej się z moich ust. 

– Magiczne miejsce, nieprawdaż? – w pomieszczeniu rozległ się znajomy głos, na który podskoczyłam wystraszona gwałtownie przenosząc wzrok w stronę wejścia.

W progu stał uśmiechnięty Niall z założonymi rękoma na torsie. 

– Przepraszam – wyjąkałam – trafiłam tutaj przez przypadek.

– Nie szkodzi – zrobił kilka kroków w moim kierunku – i tak miałem ci pokazać to miejsce – uśmiechnął się.

–– Twoja mama tańczyła balet? – spytałam, na co blondyn westchnął ciężko.

-Tak. Skończyła specjalne studia i występowała w przeróżnych musicalach. Kochała to – przerwał na chwilę, przenosząc wzrok na mnie. – Zupełnie tak, jak ty.

– A co się stało, gdy dowiedziała się, że miała raka? Tańczyła dalej?
– Na początku ukrywała to przed wszystkimi, ale w pewnym momencie tata zauważył, że coraz mniej je i jest osłabiona. Kilka razy nawet zemdlała na próbach i w domu – kolejne westchnięcie, podczas którego usiadł opierając się o lustro. – W końcu podjęła leczenie, ale dalej robiła to co kocha. Niestety pięć lat temu jej stan się pogorszył. Powoli traciła siły i wylądowała w szpitalu. Mizerniała w zaskakującym tempie – przełknął głośno ślinę, a ja w między czasie zajęłam miejsce na przeciwko niego. – Siedem miesięcy przed jej śmiercią lekarze wyznaczyli czas jaki jej pozostał. Było ciężko. Całymi dniami siedziałem przy mamie. Uczyłem się, jadłem, spałem będąc cały czas w szpitalu. Kiedy odchodziła trzymałem ją za rękę. Cały czas powtarzała, że wszystko będzie w porządku, że zawsze będzie przy mnie. Jej ostatnie słowa to: bądź dzielny. 

Nawet nie wiem kiedy do oczu mi napłynęły łzy, a moja dolna zaczęła drżeć. To takie straszne, co Niall przeżył. Widzieć śmierć kogoś z rodziny... Okropność... 

Popatrzyłam na blondyna, który pośpiesznie otarł spływającą łzę z policzka. 

– Tak bardzo mi przykro... – powiedziałam słabo.

– Mi też było, ale po jakimś czasie zrozumiałem, że będzie przy mnie, bo mam ją tutaj – wskazał otwartą dłonią na serce. 

– Ty przynajmniej masz kogo tam nosić – mruknęłam pod nosem bardziej do siebie, jednak nie umknęło to jego uwadze.

– Nie prawda. Masz mnie, Zayna, Harry'ego, Danielle, Liama, Harry'ego, Louisa i oczywiście Harry'ego.

– Stój – przerwałam mu gestem ręki. – Serio pomyślałeś, że między mną, a Stylesem coś zaszło? – spytałam rozbawiona, na co wzruszył tylko ramionami. – Fajnie wiedzieć, jakie masz o mnie zdanie – bąknęłam obrażona krzyżując ręce na piersiach.

– Oj, to nie taaak – przeciągnął. – Po prostu znam Harry'ego i wiem, że potrafi owinąć sobie każdą dziewczynę wokół palca – wytłumaczył, ale tylko prychnęłam pod nosem. – No weź przestań, Maggie! Przepraszam. Nigdy nie myślałem o tobie źle – tknął kilkakrotnie dłonią moje ramię. 

Po paru sekundach nie wytrzymałam i uśmiechnęłam się z niedowierzaniem do chłopaka, który odwzajemnił gest.

*

          Minęło kilka godzin od mojej rozmowy z Harry'm, a potem z Niallem, a ja dalej zastanawiam się co takiego Styles odwalił, że blondyn mu nie ufa. Wiem, że to nie moja sprawa, ale kto by się tym nie zainteresował? Mam dziwne wrażenie, że było między nimi spięcie jeśli chodzi o jakąś dziewczynę. Tak, myślę, że to właśnie to. Typowe. Dwóm przyjaciołom spodobała się ta sama kobieta i zaczęła się wojna, a znając możliwości Harry'ego ten ją omamił i wygrał. A może było na odwrót? Nie mam pojęcia. Oni są, jak na razie dla mnie tajemnicą...

Niby tajemnicą, ale pojechałaś zupełnie sama z nimi kilkadziesiąt kilometrów za miasto.

Tak, to wydaje się głupie, ale nie wiedzieć czemu, czuję, że mogę im ufać, a w szczególności dla Nialla, który od początku naszej znajomości wyciąga mnie z tarapatów. 

Moje przemyślenia przerwał mi telefon, który zawibrował na szafce nocnej. Leniwie, przesunęłam się na bok łóżka, chwytając komórkę i podświetlając w niej ekran. Dziwne... Nieznany numer. Dotykiem włączyłam wiadomość, z uwagą czytając jej zawartość.

Musimy się spotkać. Zayn x

Przełknęłam głośno ślinę. A już powoli zaczęłam zapominać o moich dziwnych uczuciach względem niego... Jeden sms i wszytko momentalnie wróciło, a w szczególności ta podejrzana chęć pocałowania go. Potrząsnęłam przecząco głową wyrzucając z niej tą myśl, po czym zabrałam się za pisanie odpowiedzi. 

Po pierwsze: NIC nie musimy. Po drugie: skąd masz mój numer?! Maggie

Wysłane. Tak właściwie dopiero teraz przyszedł mi do głowy pomysł, żeby odpisać mu samo "nie", ale oczywiście mój mózg nie mógł wpaść na to wcześniej. Fakt. Ciekawiło mnie, dlaczego "musimy" się spotkać, jednak wiem, że potrzebuję jeszcze trochę czasu... 

Kolejne wibracje.

Po pierwsze: dla chcącego nic trudnego, a po drugie: właśnie, że MUSIMY, Meg. Zayn x

Przewróciłam zrezygnowana oczami. Jego pewność siebie potrafiła być taka irytująca i właśnie dlatego zrezygnowałam z tej bezsensownej konwersacji, blokując ekran telefonu i odkładając urządzenie na wcześniejsze miejsce. Zeczłapałam się z łóżka, kierując się z pokoiku do salonu, gdzie siedzieli chłopacy. Gdy tylko znalazłam się na korytarzu słyszałam zaskakująco piskliwy głos Harry'ego, przez co przyśpieszyłam kroku. Znalazłszy się na miejscu zobaczyłam szatyna leżącego na Niallu, który mocno coś trzymał w dłoniach.

– Oddaj mi ten pilot! – pisnął Styles.

– Nie! Nie mam zamiaru oglądać po raz pięćdziesiąty meczu piłki nożnej! – odparł blondyn, próbując zrzucić z siebie przyjaciela.

– Bo lepiej oglądać komedię, która nawet nie jest śmieszna!

– Ten film ma najlepsze recenzje wśród wszystkich komedii! – Niall uniósł do góry pilot, a ja korzystając z okazji zabrałam mu go z ręki.

– Jak dzieci – mruknęłam, kiwając z głową z niedowierzaniem. – Serio nie macie się o co kłócić, tylko o to, co będziecie dzisiaj wieczorem oglądać? – skrzyżowałam ręce na piersiach.

– To on zaczął – Styles wstał ze swojego przyjaciela, wskazując na niego palcem. 

– Jak dzieci – powtórzyłam. – Skoro wy macie zamiar spędzić nasz ostatni wieczór tutaj przed telewizorem, to przynajmniej ja porobię coś pożytecznego. Niall, mogłabym skorzystać z sali baletowej? – skierowałam się do blondyna.

– Zawsze! – zgodził się. – Nie chcesz posiedzieć z nami? – spytał lekko zawiedziony.

– Przyjdę do was później, ale teraz potrzebuję trochę czasu dla siebie – uśmiechnęłam się lekko. 

– Skoro tak wolisz – odwzajemnił gest.

Odłożyłam pilota na stolik, po czym udałam się do pokoju po telefon, a następnie do wyjścia z domku. Oczywiście gdy tylko opuściłam salon wojna o pilot miała swoją drugą część, co było do przewidzenia.

Chłopacy...

*

          Podłączyłam komórkę do wierzy, włączając piosenkę Lil Wayne'a, która nosiła tytuł "How to love". Stanęłam przed lustrem kiwając się w rytm muzyki, aż w końcu, gdy wybił odpowiedni bit, zaczęłam improwizować przemieszczając się po parkiecie sali baletowej. Znowu poczułam magię tego miejsca. To było coś, czego nie da się opisać. Miałam wrażenie, jakby ktoś tu był i uśmiechał się do każdej osoby, która wykonuje tutaj choć najmniejszy krok taneczny. Miałam wrażenie, że uśmiecha się do mnie Ona... Mama Nialla. Nie wiem czemu, ale czuję z nią jakąś więź. Jak byśmy były ze sobą spokrewnione... Może dlatego, że jej życiową pasją też był taniec? Poświęcała się dla niego zupełnie tak, jak ja. Niesamowite, że gdyby żyła miałybyśmy ze sobą tyle wspólnego... Blondyn miał cholerne szczęście, że miał taką mamę... że w ogóle ją miał...

Gdy piosenka się skończyła, postanowiłam, że przećwiczę duet. Włączyłam odpowiedni remiks, wracając na środek pomieszczenia. Zamknęłam oczy odliczając ósemki, podczas których Zayn dotyka mojego ciała, a później wyobrażając sobie, że faktycznie za mną stoi wykonywałam swoją rolę w pierwszej części układu. Nie było to łatwe, bo nie miał mnie kto odwrócić w swoją stronę, odchylić do tyłu i przygarnąć z powrotem do siebie. Brakowało mi w tym momencie jego łobuzerskiego uśmiechu. Stop! Czy ja właśnie przyznałam, że mi go brakuje?! W takim razie to cofam.

Kiedy przyszedł czas na hip hop, szybko odgoniłam od siebie niepotrzebne myśli skupiając się na krokach. Wykonując jeden z obrotów, zauważyłam czyjąś sylwetkę stojącą w drzwiach, przez  którą  podskoczyłam, jak oparzona, a moje serce zaczęło bić ze sto razy mocniej. Przyjrzałam się postaci, znajdującej się w pomieszczeniu. Krew w żyłach momentalnie mi się zagotowała, gdy zobaczyłam JEGO złośliwy  uśmieszek. 

– Co ty tu robisz? – powiedziałam przez zęby, starając się powstrzymać drżenie mojego głosu.

– Nie pozostawiłaś mi innego wyboru – odpowiedział, robiąc kilka kroków moim kierunku. – Pisałem ci, że MUSIMY się spotkać – dodał kładąc nacisk na słowo "musimy".

– Ja nic nie muszę, Zayn – syknęłam, cofając się o tyle ile się do mnie przybliżył. – Nie wyraziłam się wtedy jasno?
– A jednak wyjechałaś tutaj, by mieć czas na zastanowienie się czego tak na prawdę ode mnie oczekujesz – uśmiechnął się łobuzersko.

– A ty jak zwykle nie możesz wytrzymać i nawet na chwilę nie dajesz mi spokoju. Dziwisz się, że wyjechałam? – skrzyżowałam ręce na piersiach.

– Nie – zaśmiał się pod nosem. – Tym razem miało być inaczej, ale to nie moja wina, że Jared kazał mi się z tobą skontaktować – wzruszył ramionami. – Chyba jesteśmy na siebie skazani, Maggie.

– O co chodzi? – spytałam ignorując jego ostatnią wypowiedź. 

– Jenkins wysyła nas na zawody – zrobił kilka większych kroków w moim kierunku. Chciałam zrobić to samo, ale lustro zablokowało mi jakąkolwiek ucieczkę. – To jakaś poważniejsza sprawa, bo mówił coś, że wyjeżdżamy na tydzień – podczas, gdy to mówił momencie znalazł się jakieś dziesięć centymetrów ode mnie. – Francja, Paryż przez calutki tydzień – oparł jedną rękę o lustro nachylając się nad moim uchem. – Tylko ja, ty i miasto, w którym idealnie wyglądałby nasz pierwszy pocałunek – wyszeptał, a przez moje ciało przeszło stado dreszczy. – Mamy dać odpowiedź do jutra. Zastanów się – dodał, po czym jakby nigdy nic obrócił się na pięcie i zaczął kierować się w stronę wyjścia z sali. 

– Dlaczego to robisz? – spytałam drżącym głosem.

Chłopak zatrzymał się i obejrzał się za siebie. 

– Ale co? – zaśmiał się pod nosem. 

– Za każdym razem, gdy masz mnie już w garści wycofujesz się, każesz mi się zastanawiać i zostawiasz mnie z tym wszystkim samą. 

– Nie chcę się narzucać – wzruszył ramionami.

– I tak to robisz! – uniosłam się. – Normalny człowiek zrozumiałby aluzję i gdyby nie otrzymał odpowiedzi na wiadomość, wiedziałby, że dana osoba nie chce go widzieć. 

– Nie chcesz mnie widzieć, ale kiedy chcę sobie pójść, pytasz mnie dlaczego – odparł podirytowany. – Zastanów się nad tym co ty tak na prawdę chcesz, Maggie. 

– Chcę byś wreszcie zaczął grać w otwarte karty – syknęłam.

-Czyli chcesz prawdy, tak? – spytał, na co skinęłam lekko głową. – Mogę się założyć, że do tej pory zastanawiasz się czemu nie pocałowałem cię w centrum handlowym. Nie dlatego, że nie chciałem. Chciałem, ale wiedziałem, że ty nie jesteś na to gotowa. Czy chciałbym pocałować cię teraz? Pewnie! Ale do cholery jasnej nie jesteś byle jaką dziewczyną i choć jesteś zajebiście irytująca należy ci się ten wyjątkowy pierwszy raz!

– I dlatego pogrywasz w te swoje pierdolone gierki? Myślisz, że to w jakiś sposób mi pomaga?! – przerwałam mu. – Kurwa, Zayn. To ty powinieneś zastanowić się nad tym czego chcesz!
Nie odpowiedział. Obdarzył mnie tylko zimnym spojrzeniem, zaciskając mocno pięści. Wyglądał, jakby przez chwilę walczył ze sobą, ale po chwili obrócił się na pięcie, idąc w kierunku wyjścia.

– Pierdolony tchórz! – krzyknęłam nie panując nad emocjami. 

Zatrzymał się i sekundę późnej z powrotem stał przodem do mnie. Drgnęłam, gdy szybkim krokiem zaczął iść w moją stronę. Jego czekoladowe oczy ze skupieniem mi się przyglądały, kiedy stojąc na przeciwko, przyciągnął mnie do siebie za biodra. Dłonie mulata spoczęły na moich policzkach. 

– Jedno słowo. Wystarczy tylko jedno twoje słowo – wychrypiał.

Konflikt. Serce krzyczało "tak", a rozum zupełnie coś odwrotnego. Musiałam zareagować szybko, ale nie potrafiłam. 

– Sama widzisz, zastanawiasz się – westchnął. – Nie jesteś gotowa – stwierdził, opuszkiem kciuka gładząc skórę na moim policzku. 

Byłam tak zagubiona, że nawet nie wiedziałam kiedy brunet wypuścił z objęć moją twarz  i zastawił mnie samą na sali baletowej. Czułam tylko jak zsuwam się plecami po lustrze, opadając na podłogę. Miałam problem, który nosił nazwę: Zayn Malik.

Moje kochane 132 obserwatorów, jesteście tutaj?

...