05. „Jesteśmy umówieni”

 z perspektywy Maggie

          Poniedziałek. Wszystko od rana przychodzi mi z trudem. Zaczęło się od wylania na czyste ubranie kawy, zepsutej blokady roweru, przez którą musiałam biec do szkoły oraz to, że przy wejściu do budynku spotkałam Niall'a, Danielle, Liam'a i Zayn'a. Na moje szczęście ta czwórka nie zdobyła się na nic więcej, tylko na rzucenie w moim kierunku krótkiego "cześć". Zaraz, błąd. Mulat jako jedyny stał w milczeniu wlepiając we mnie badawcze spojrzenie, które z ogromnym trudem zignorowałam wchodząc do środka szkoły. Jak na razie jedynym pocieszeniem było to, że mam dzisiaj zajęcia z praktyki hip hop'u i popping'u. Normalnie nie mam w planie wymienionego wcześniej drugiego stylu, ale Jared postanowił nieco rozszerzyć nasze predyspozycje i zaprosił na dzisiaj swojego przyjaciela, który specjalizuje się w tej dziedzinie tańca. Jeśli chodzi o mnie, to uważam to za wspaniały pomysł, bo zawsze interesowały mnie te wszystkie tutingi, wavingi i inne śmieszne kroki. Jedyny minus tego wszystkiego, to partnerowania na hip hopie, które dzisiaj mamy zacząć. Znając moje zajebiste szczęście trafię na osobę, od której chcę trzymać się jak najdalej. Nie pozostało mi więc nic innego tylko modlić się, by tego uniknąć.
          Kiedy znalazłam się pod odpowiednimi drzwiami, otworzyłam je wchodząc do środka dużej sali z lustrami, gdzie znajdywała się już większość grupy. Podeszłam do ławki odstawiając na nią torbę, a następnie stanęłam przodem do lustra, by przećwiczyć nowy układ przygotowany dla moich małych podopiecznych. Gdy już popatrzyłam w odbicie, przemierzyłam wzrokiem swój dzisiejszy ubiór, który składał się z czarnej koszulki z jednym z symboli DKNY, białych rurek i granatowych trampek. Wzięłam głęboki oddech, po czym zaczęłam przypominać kroki układu oraz ich tępo, lekko przymykając oczy. Raz, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć, siedem, osiem. Raz i dwa i trzy i cztery, pięć sześć, siedem i osiem... Liczyłam w myślach delikatnie wykonując ruchy. Dobra, pamiętam wszystko co wymyśliłam przez ten weekend. Sukces!
– Siema wariaty! Dawajcie do mnie! – w pomieszczeniu rozbrzmiał się pełen energii i entuzjazmu głos Jared'a, który ręką wskazał, byśmy podeszli do niego. Tak, też się stało, bo cała grupa, jak mrówki w momencie znalazła się przy choreografie. – Nie będę owijał w bawełnę. Na poprzednich zajęciach już wam wspominałem, że będziemy robić partnerowania. Od razu uprzedzam, że to ja was dobiorę i nie będzie obchodzić mnie to, czy traficie na osobę, której nie darzycie specjalną sympatią. Podczas tego duetu macie zapomnieć o wszystkim oraz wszystkich i zatracić się w tańcu. Jasne? – zarządził, a wszyscy oprócz mnie z entuzjazmem przytaknęli mężczyźnie. – No to do roboty! – uśmiechnął się szeroko w naszym kierunku.
Tradycyjnie na sam początek Jenkins zafundował nam porządną rozgrzewkę, podczas której było słychać odgłosy bólu, albo braku wytrzymałości. Jednak to nie było dla mnie problemem. Mój problem stoi tuż za mną i czuję, jak dosłownie przeszywa wzrokiem całe moje ciało. To jest niesamowicie krępujące. Gdyby nie fakt, że nie jesteśmy tu sami, to wydarłabym się na niego karząc się odpierdolić. Niestety nie mogę tak postąpić. Przynajmniej na razie. Moje modlitwy, by nie tańczyć z nim duetu stały się bardziej desperackie. Szczerze mówiąc, to gdyby była możliwość nie tańczenia w ogóle w parze, od razu bym skorzystała. Dlaczego? Nie jestem przyzwyczajona do czyjegoś dotyku, a w szczególności dotyku chłopaka. Nie lubię tego dziwnego uczucia, które przeszywa całe moje ciało. Przeraża mnie to, co się wtedy ze mną dzieje...
– Dobra, starczy. Pokażę wam na czym polega pierwszy krok – oznajmił Jared, jednocześnie zakończając rozgrzewkę. Mężczyzna rozejrzał się po sali, aż w końcu jego wzrok spoczął na mnie. – Maggie, chodź tu – wskazał palcem miejsce obok niego. Westchnęłam ciężko, robiąc kilka kroków w stronę choreografa, chwilę po tym stojąc już u jego boku. – Kogo, by ci tu wybrać... – zastanowił się głośno, a ja mocno zacisnęłam pięści, w myślach mówiąc ostanie modlitwy i błagania. – Zayn – wskazał na bruneta. Kurwa, kurwa, kurwa!
Spuściłam wzrok w ziemię, by tylko uniknąć z nim kontaktu wzrokowego. Jego kroki odbijały się jakby echem w mojej głowie. Moje serce zaczęło bić pięć razy mocniej, na samo wspomnienie piątkowego wieczoru...
– Tak. Myślę, że stworzycie świetny duet – pokiwał głową choreograf przyglądając się naszej dwójce. – Zayn, stań za Maggie – zaczął instruować.
Podczas, gdy Jared pokazywał, gdzie i w jaki sposób mają być ułożone nasze ręce, stopy i ciało próbowałam nie wyrażać żadnych emocji. Nie było to trudne, ponieważ nie musiałam patrzeć mulatowi w oczy. Mimo wszystko i tak czułam się bardzo nieswojo, gdy  jedna dłoń Zayn'a spoczęła na moim biodrze, a druga splotła swoje palce z moimi, po to by obrócić mnie w swoją stronę. Bum! Nasze spojrzenia się spotkały. Zamarłam w bezruchu, nie mogąc odwrócić od niego wzroku. Poczułam się jak zahipnotyzowana. Jego czekoladowe tęczówki z ciekawością przyglądały się moim, przez co nie byłam w stanie nic zrobić, a najdziwniejsze w tym wszystkim było to, że ten cały incydent zaczynał mi się podobać...
Tą na swój sposób magiczną chwilę przerwał nam choreograf, który pochwalił nas za poprawność wykonanego kroku. W tym samym czasie na słowa Jenkins'a, jak oparzona odskoczyłam od brązowookiego i wlepiłam spojrzenie w podłogę. Zdziwiłam się, kiedy momentalnie poczułam, jak zakręciło mi się w głowie, a żołądek znalazł się jakby w gardle. Miałam wrażenie, że zaraz zwymiotuję, albo upadnę na ziemię. Co się dzieje do cholery?!
– Mogę na chwilę wyjść? – spytałam słabo Jared'a.
– Źle się czujesz? Strasznie zbladłaś – odparł, patrząc na mnie badawczo.
– Nic mi nie jest, po prostu muszę na chwilę wyjść – skłamałam, siląc się na uśmiech.
–– Dobrze, ale niech Zayn pójdzie z tobą, bo na prawdę nie wyglądasz za dobrze – nalegał.
-Nie ma takiej potrzeby. Dam sobie radę, na prawdę – zapewniłam, a Jenkins tylko skinął niepewnie głową jednocześnie pozwalając mi wyjść.
          Powolnym krokiem skierowałam się w stronę drzwi, chwilę później znajdując się już na korytarzu. Moim celem była łazienka, znajdująca się na końcu korytarza. Nie było mi jednak dane do niej dojść, ponieważ zaatakował mnie kolejny zawrót głowy, przez który byłam zmuszona się zatrzymać i rękoma oprzeć się o ścianę, by nie upaść na ziemię. Moje serce zaczęło bić, jak oszalałe, a oddech stawał się coraz bardziej płytszy. Próbowałam się uspokoić biorąc kilka głębokich wdechów i wydechów, jednak zbytnio mi to nie pomogło. – Maggie, wszystko w porządku? – usłyszałam za sobą znajomy głos. Ku mojemu zdziwieniu nie należał on do kogoś, kogo mogłam się tutaj spodziewać. Odchyliłam lekko głowę, by móc upewnić się, że słuch mnie nie myli. Sekundę później ujrzałam blondyna, który z przejęciem przyglądał się mojej osobie.
– Co ty tu robisz? – spytałam drżącym głosem, nie kryjąc zdziwienia.
– Zayn zapomniał telefonu z domu, więc mu go przywiozłem – wytłumaczył. – Ale to nie ważne. Dobrze się czujesz? Jesteś strasznie blada – spytał wyraźnie zmartwiony.
Już chciałam zaprzeczyć, mówiąc, że wszystko w porządku, ale kolejny zawrót głowy, znowu zaatakował moją głowę. Gdyby nie obecność blondyna, który na czas zdążył mnie złapać upadłabym na sto procent. Nim się obejrzałam chłopak, owinął jedną moją rękę wokół swojej szyi trzymając moją dłoń, a druga kurczowo spoczęła na moim biodrze. Zaczęliśmy się przemieszczać, wzdłuż korytarza, jak się okazało do gabinetu pielęgniarki, gdzie zostałam położona na materac. Słyszałam, jak Niall nerwowo tłumaczył co się stało, po czym jakby nigdy nic opuścił pomieszczenie.
Kobieta około czterdziestki zabrała się za wykonanie podstawowych badań, przez co byłam zmuszona usiąść. Z jej ust co chwilę wydobywało się ciche "mhm", które po jakimś czasie zaczęło wyraźnie mnie irytować. Nie miałam jednak siły i ochoty, by rzucić w jej kierunku coś złośliwego.
– Jadłaś coś dzisiaj? – spytała w końcu brunetka, zasiadając na przeciwko mnie na taborecie. W odpowiedzi pokiwałam przecząco głową, co wywołało głośne westchnięcie kobiety. – Kiedy ostatnim
razem coś jadłaś? – zadała kolejne pytanie, a ja głęboko się zastanowiłam nad odpowiedzią. Nie mogłam powiedzieć jej prawdy, że mój ostatni posiłek to jabłko, które zjadłam wczoraj o godzinie trzynastej. Nie miałam zamiaru wysłuchiwać o tym, co może mi grozić, jeśli będę tak dalej postępować. Nikt nie zrozumie tego, że chcę dorównać innym dziewczynom z tej szkoły, które bez problemu wciskają się w rozmiar XS.
– Wczoraj wieczorem – skłamałam, a czterdziestolatka pokiwała przecząco głową, po czym wstała z taboretu, by zasiąść na dużym krześle przy biurku.
– Wypiszę ci zwolnienie z reszty dzisiejszych zajęć. Jedź do domu, zjedz i odpocznij. Daruj sobie jakieś wyjścia, by porządnie się zregenerować – mruknęła obojętnie, pisząc coś na świstku papieru.
Westchnęłam niezadowolona, wstając z materaca i kierując się do wyjścia, uprzednio dziękując za pomoc i grzecznie wypowiadając ciche "do widzenia". Gdy opuściłam pomieszczenie, na korytarzu zastałam Niall'a, stojącego z moją torbą, który gdy tylko mnie zobaczył obdarował mnie przyjaznym uśmiechem.
– Midtown Manhattan, czwarta aleja? – wypowiedział mój adres, wyciągając rękę w moim kierunku.
– Poradzę sobie sama – burknęłam, zabierając od niego swoją błękitną torbę z adidasa.
– Już kiedyś to słyszałem – zaśmiał się. – Mam ci przybliżyć co mogłoby się stać, gdybym w piątek ciebie nie podwiózł? – spytał, ze zwycięskim uśmiechem, na co przewróciłam oczami. Miał rację. Gdyby nie Niall, kto wie co tamta czwórka mogła ze mną zrobić. – Z resztą, przyzwyczaiłem się do tego, że wyciągam ciebie z opałów, Maggie – dodał.
– Zamknij się – syknęłam, wymijając go i kierując się do wyjścia z budynku. Nie lubiłam komuś przyznawać racji, a blondyn właśnie ją miał. Postanowiłam więc w milczeniu udać się wraz z nim do jego samochodu. Co prawda przez cały czas było mi słabo, ale nie dawałam po sobie tego poznać, by uniknąć złośliwej wymiany zdań z Niall'em. Nim się obejrzałam siedzieliśmy już w środku srebrnego audi, jadąc w stronę mojego mieszkania. Zasiadłam wygodnie na fotelu opierając lekko odchyloną głowę do tyłu, w celu wyrównania oddechu. Starałam się równomiernie wdychać i wydychać powietrze, ale niestety szybki rytm bicia serca strasznie mi to utrudniał. Zamykanie oczu też nie przynosiło pożądanego skutku, gdyż przez to zawroty głowy znacznie się nasilały.
– Chcesz, bym cię odprowadził? – spytał łagodnie, przerywając moje dotychczasowe zmagania. Już chciałam odpowiedzieć, ale mnie wyprzedził. – Tak wiem. Dasz sobie radę – mruknął zrezygnowany.

– Właściwie, to chciałam zaprosić ciebie na herbatę – wzruszyłam ramionami, a Niall obdarował mnie zdziwionym spojrzeniem. – No co? Trzeci raz ratujesz mi tyłek, więc wypadałoby się jakoś odwdzięczyć – wytłumaczyłam się, a chłopak uśmiechnął się szeroko. – Co powiesz na jutrzejsze popołudnie?
– Jesteśmy umówieni – skinął głową. – Przyjadę po ciebie pod szkołę.
– Dobrze – zgodziłam się. – Do zobaczenia, Niall – pożegnałam się, a następnie opuściłam samochód.
– Do jutra, Meg's – usłyszałam za sobą łagodny głos blondyna, na który odruchowo się uśmiechnęłam. Wydaje się na prawdę w porządku. Mam nadzieję, że względem niego nie pomylę się tak, jak pomyliłam się z Zayn'em...

Cześć kochane!

Rozdział pojawił się jak widać z drobnym opóźnieniem, ale grunt, że jest!

Zachęcam całą 101 do wyrażania swoich opinii! Byłoby miło, żeby chociaż połowa z was napisała choć jednozdaniową opinię na temat tego rozdziału :)

Pamiętajcie też, że jeśli macie jakiekolwiek pytania do mnie, czy do bohaterów, możecie śmiało je zadawać!

Pozdrawiam, kocham, całuję,

eM's xx