04. „Łapy przy sobie.”

z perspektywy Maggie

          Pierwsze co zrobiłam, kiedy zaszłam do domu to rozebranie się i wskoczenie pod prysznic. Moje ubranie można było wręcz wyciskać od potu, dlatego też od razu wylądowało w pralce. Gdy umyłam swoje włosy i całe ciało wyszłam spod prysznica, nakładając na siebie szlafrok. Zmyłam resztki zrobionego rano makijażu oraz zabrałam się za zrobienie nowego. Tym razem był on wyraźniejszy i mocniejszy. Swoją skórę na twarzy pokryłam jasnym podkładem, na kości policzkowe nałożyłam skromną ilość brzoskwiniowego różu, rzęsy pomalowałam czarnym tuszem wydłużającym, a usta czerwoną szminką. Następną czynnością było wysuszenie włosów, które zostawiłam w naturalnym stanie zgarniając je na lewe ramię. Opuściłam łazienkę udając się do salonu, gdzie wybrałam i nałożyłam na siebie czystą bieliznę. Na sam koniec zostało mi najtrudniejsze, a mianowicie zdecydowanie się w co się ubiorę. Po kilkunastu minutach przemyśleń zdecydowałam się na krótkie, szare szorty oraz zgniło zielony sweter. Przeglądnęłam się w lustrze, obracając się kilkakrotnie wokół własnej osi. Brakowało mi dodatków, dlatego też na szyję założyłam długi, złoty naszyjnik, na prawą rękę jedną koralikową bransoletkę, a na lewą z kolei kilka w kolorach jasnego różu i czerni. Uśmiechnęłam się szeroko do swojego odbicia, co oznaczało, że jestem zadowolona ze swojego obecnego wyglądu. Nagle jakoś zachciało mi się iść na tą imprezę. Trochę zabawy przecież nikomu jeszcze nie zaszkodziło, a poza tym to jest idealna okazja do poznania grupy. Czy ktoś mi powie skąd u mnie taki nagły optymizm?!
          Z racji tego, że była już 18:30 zadzwoniłam po taksówkę, po czym popryskałam się ulubioną perfumą od Playboya. Wsunęłam na nogi szare, krótkie trampki i opuściłam mieszkanie, zakluczając je. Lekko podskakując pokonywałam schody na klatce, które minutę później zaprowadziły mnie na sam dół. Opuściłam wieżowiec rozglądając się za żółtym pojazdem, którego dostrzegłam na drugiej stronie ulicy. Korzystając z okazji chwilowego zatrzymania ruchu, szybko przedostałam się na przeciwny chodnik, a następnie wsiadłam do samochodu.
– Na 18 Little West 12th Street, poproszę – poleciłam kierowcy, zapinając pasy.
Taksówkarz tylko skinął głową, po czym od razu ruszył. Przez całą drogę obserwowałam ulice Nowego Jorku oraz ludzi, którzy się na niej znajdują. Niektórzy spacerkiem szli po chodniku rozmawiając między sobą, inni wręcz przeciwnie - śpieszyli gdzieś ze skupionym wyrazem twarzy, przepychając się co chwila  przez ludzi. Jeszcze inni za to siedzieli pod sklepem spożywczym paląc papierosy. Mój wzrok napotkał też chłopaka, który przygrywał coś na gitarze oraz mima stojącego parę metrów dalej. Ach, Nowy Jork... Kocham to miasto! Mimo, że nie wszystko co tutaj przeżyłam należy do miłych wspomnień, to za nic w świecie stąd nie wyjadę. Tu jest moje miejsce. Tu jest mój dom. Na zawsze!
– Jesteśmy – oznajmił beznamiętnie taksówkarz, jednocześnie wyrywając mnie z przemyśleń. Zapłaciłam mężczyźnie wyznaczoną kwotę, po czym opuściłam samochód.
Znajdywałam się teraz pod klubem Cielo, z którego środka już było słychać muzykę. Przed wejściem stało dwóch ochroniarzy ubranych na czarno. Jeden z nich trzymał listę, a drugi w razie potrzeby odblokowywał przejście. Podeszłam do napakowanych mężczyzn podając im swoje imię i nazwisko. Bramkarz z obojętnym wzrokiem przejrzał listę, a kiedy napotkał moje dane uśmiechnął się blado w moim kierunku, po czym nakazał drugiemu, by mnie przepuścił. Kiedy tak się stało, już po chwili popychałam drzwi do środka klubu. Moim oczom ukazało się ogromne pomieszczenie z długą ladą i barem na samym końcu, stolikami, dj'em oraz parkietem. Na ścianach i podłodze panowały odcienie czerni oraz żółci, dzięki czemu panował tutaj dyskotekowy klimat. Rozejrzałam się po ludziach w celu odnalezienia kogoś znajomego, czyli w moim wypadku Zayn'a lub Danielle. Niestety nie udało mi się ich namierzyć, więc szybkim krokiem podeszłam do baru zamawiając sobie drinka. To nic, że nie mam ukończone dwadzieścia jeden lat. Nigdy jakoś nie miałam problemu z kupnem alkoholu, a gdyby nauczyciele się pytali, to przecież mogę powiedzieć, że piję sok. Gdy otrzymałam swoje zamówienie, usiadłam na wysokim taborecie zaczynając powoli pić napój. Ciekawi mnie, czy choreografowie, którzy pojawią się w klubie zostaną do końca, czy też będą tylko na rozpoczęciu.
– Pijesz bez nas? – z przemyśleń wyrwał mnie niski, rozbawiony głos. Odwróciłam się powoli, a moim oczom ukazał się Zayn z Danielle.
– Na pewno nie piję z byle kim – odgryzłam się, robiąc kolejnego łyka drinka. Szatynka nie wytrzymała i na moje słowa prychnęła śmiechem, kiwając głową z niedowierzaniem. Mulat za to, obdarował mnie urażonym spojrzeniem, po czym zamówił sobie coś do picia.
          Kilka chwil później siedzieliśmy we trójkę przy jednym ze stolików, rozmawiając ze sobą. Ta dwójka wydaje się na prawdę w porządku. Dowiedziałam się od nich, że nauczyciele w ogóle się tutaj nie pofatygują. Obecność uczni skontrolują przejmując listę od ochroniarzy. W sumie to nawet lepiej, bo bez żadnej presji będziemy mogli się bawić. Do klubu schodziło się już coraz więcej ludzi ze szkoły, więc impreza pod wpływem kilku drinków zaczynała się rozkręcać. W pewnym momencie zostałam sama z Zayn'em, ponieważ do Danielle przyszedł jej chłopak, o ile dobrze pamiętam Liam, którego wujek jest właścicielem tego klubu. Od bruneta dowiedziałam się, że jest to jeden z jego najlepszych przyjaciół, z którym poznał się w liceum. Zapewnił mnie też, że jeśli tylko będę chciała to zapozna mnie z resztą, co z jego strony było bardzo miłe, ale i za szybkie jak dla mnie. Znam się z nim raptem trzy dni, a rozmawiam tak na prawdę pierwszy raz. Ja po prostu nie potrafię zaufać ludziom od tak. Właściwie, to jeszcze nikogo nie obdarzyłam zaufaniem. Nikt jeszcze na to nie zasłużył, więc czemu z nim ma być inaczej?
– Są chętni do udziału w batelkach jeden na jednego? – pomieszczeniu rozległ się niski, ale przepełniony emocjami głos dj'a, mówiącego przez mikrofon.
Nie wiedzieć czemu od razu wymieniłam spojrzenie z mulatem, który obdarował mnie złośliwym uśmiechem. Głową wskazał parkiet, na co pokręciłam przecząco głową, biorąc łyka drinka.
– Wyzywam cię – powiedział pewnie, wstając z krzesła.
– Słucham? – popatrzyłam na niego zmieszana.
– Wyzywam cię na bitwę, Maggie – powtórzył, a ja ponownie zaprzeczyłam, nerwowo zagryzając dolną wargę. Chłopak zauważywszy moje wahanie, nie poddał się tak łatwo. – Nie mów mi, że tchórzysz! – zaśmiał się drwiąco. – Myślałem, że jesteś nieco bardziej obeznana. Jak widać, pozory mylą – dodał, obdarzając mnie kpiącym uśmieszkiem.
– Wątpisz w moje zdolności, Zayn? – spytałam, krzyżując ręce na piersiach. W odpowiedzi brunet wzruszył ramionami, po czym skinął delikatnie głową. Tego było za wiele. Dokończyłam swój napój, a następnie wstałam z krzesła, podchodząc do mulata. – Zniszczę cię – syknęłam, wymijając go i ruszając na parkiet. Za plecami usłyszałam tylko jego zadowolony śmiech. Kątem oka zauważyłam jak chłopak podchodzi do dj'a, szepcząc mu coś do ucha. Gdy skończył, udał się w moim kierunku.
– No to mamy pierwszą bitwę! – zatriumfował mężczyzna. – Przed wami wojna damsko-męska, między Maggie, a Zayn'em! – krzyknął i w momencie grupa ludzi znajdująca się na parkiecie utworzyła koło, w którym środku znajdowałam się ja wraz z brunetem. – Kultura obowiązuje wszędzie, więc solówkę rozpocznie przedstawicielka płci pięknej! Do dzieła! – zarządził dj, a po chwili w klubie rozległy się pierwsze dźwięki ciężkiej, hip hop'owej piosenki. Świetnie! Uśmiechnęłam się złośliwie w kierunku chłopaka i kiedy wybił odpowiedni bit zaczęłam się ruszać. Z racji tego, że była to bitwa nie mogłam sobie pozwolić na stanie w miejscu. Utrzymując kontakt wzrokowy z brunetem, zbliżałam się do niego wykonując raz gwałtowne, raz powolne i uwodzicielskie ruchy. W pomieszczeniu rozległ się gwizd, kiedy uniosłam lekko sweter ku górze ukazując kawałek swojego brzucha. Sam Zayn zagryzł dolną wargę, zaciskając przy tym nerwowo pięści. Tym sposobem odnalazłam jego słaby punkt, jakim było kobiece ciało. Ze zwycięskim uśmiechem zbliżyłam się do niego wystarczająco blisko, jednak w dalszym ciągu utrzymując odległość miedzy naszymi ciałami. Patrząc prosto w oczy chłopaka, zewnętrzną stroną dłoni przejechałam od swoich bioder w górę, a następnie jednym palcem odepchnęłam go lekko, wracając na swoje poprzednie miejsce. Zayn początkowo stał oszołomiony, ale po chwili rozpoczął swoją solówkę. Tym razem to on tanecznym krokiem zmniejszał odległość między nami. Z jego oczu można było wyczytać tylko pewność siebie, którą potwierdzał zadziornym uśmiechem. Nim się obejrzałam znajdował się już kilka centymetrów ode mnie, parodiując krok, który wykonałam jako ostatni. Przewróciłam teatralnie oczami dłonią odpychając go od siebie. Nie przyniosło to jednak pożądanego skutku, bo Zayn chwycił mnie za nadgarstek przyciągając mnie do siebie. Po moim ciele przeszedł dreszcz, gdy przywarłam klatką piersiową do niego. Próbowałam się wyrwać, ale  niestety bezskutecznie. Nie poddałam się jednak tak łatwo i z impetem wbiłam tył trampka w jego stopę. Sukces. Mulat momentalnie ode mnie odskoczył, łapiąc się za bolące miejsce. Zaśmiałam się zadowolona pod nosem, obracając się wokół własnej osi.
– Łapy przy sobie – mruknęłam nachylając się nad chłopakiem, po czym opuściłam parkiet znikając w tłumie.
          Cała chęć do imprezowania rozwiała się wraz z poprzednim incydentem, więc postanowiłam opuścić klub. Ulga, gdy znalazłam się na świeżym powietrzu była nie do opisania. Wzięłam głęboki wdech i wydech, lekko przymykając oczy, a następnie spacerkiem zaczęłam przemierzać ulice miasta, po kolei analizując to, co kilka minut temu miało miejsce. Co on sobie wyobrażał? Że zacznę się do niego lepić? Nigdy! Tym bardziej, że miała to być bitwa, a Zayn wykorzystał ją jako pretekst, by najzwyczajniej się podotykać. Nie spodziewałam się tego po nim. Miałam go bardziej za spokojnego chłopaka z pasją, ale jak widać za wcześnie go oceniłam...
Moje przemyślenia przerwał mi samochód, który zatrzymał się przy chodniku. Gdy lekko przyciemniana szyba się opuściła, ujrzałam w niej szeroko uśmiechniętego chłopaka.
– Nie wiesz, że te dzielnice w nocy są niebezpieczne? – spytał lekko zachrypniętym głosem, po którym rozpoznałam z kim mam do czynienia. – Wsiadaj, podwiozę cię do domu – dodał.
– Poradzę sobie – mruknęłam, po czym kontynuowałam swój spacer.
– Serio? Z tamtymi osiłkami z naprzeciwka, którzy patrzą na ciebie jak na czekoladowe ciastko, też? – spytał drwiąco, a ja odruchowo przeniosłam wzrok na drugą stronę ulicy. Pod sklepem siedziało czterech wysokich, napakowanych kolesi. Krew w  żyłach mi się zagotowała, gdy jeden bez żadnych skrupułów przeszywał wzrokiem moje ciało, ręką masując krocze, a drugi oblizywał swoje wargi, na końcu je zagryzając. Zrobiłam kilka kroków do tyłu, po czym skierowałam się w stronę samochodu, kilka chwil później siedząc już na miejscu pasażera obok śmiejącego się zwycięsko blondyna.
– Midtown Manhattan, czwarta aleja – mruknęłam zrezygnowana zapinając pasy.
Chłopak bez dłuższego zastanowienia ruszył z miejsca, a ja kurczowo zaciskając obie dłonie w pięści popatrzyłam przez szybę. Osiłki, jak wcześniej nazwał ich Niall, niezadowoleni patrzyli jak odjeżdżamy. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę jak bardzo ta czwórka może być niebezpieczna i co mogli mi zrobić, gdyby nie blondyn.
– Chodzisz do Broadway Dance Center? – spytał, przerywając kilku minutową ciszę między nami.
– Tak – odparłam krótko, opierając głowę o szybę. – Skąd wiesz? – popatrzyłam na chłopaka.
– Domyśliłem się, po tym jak spotkałem cię pod budynkiem szkoły, gdy zawzięcie walczyłaś z "pierdolonym gównem" – wyjaśnił, kładąc nacisk na dwa ostatnie słowa oraz posyłając mi znaczące spojrzenie. – Poza tym widziałem, jak ochroniarze cię przepuszczali do klubu, gdy podwoziłem swoich przyjaciół. Zayn i Danielle, kojarzysz? – zadał pytanie, a ja na sam dźwięk imienia mulata, wykrzywiłam się.
– Tak, zdążyliśmy się poznać – mruknęłam obojętnie.
Po tej krótkiej wymianie zdań znowu nastała cisza, która szła mi na rękę, gdyż nie miałam ochoty na rozmowę. Jedyne o czym teraz marzyłam to zawinąć się w kołdrę i pójść spać. Pomyśleć, że przez moment cieszyłam się z tej imprezy... A teraz? Żałuję, że na nią poszłam. Gdybym wiedziała, jak potoczy się ten wieczór, spędziłabym go w domu przed telewizorem.
– Jesteśmy – poinformował blondyn.
– Dzięki – rzuciłam, odpinając pasy, a następnie pośpiesznie opuściłam pojazd, kierując się w stronę budynku.

Pozwalam wam mnie zabić, na prawdę. Po raz kolejny rozdział się opóźnił i kazałam wam czekać. Znowu muszę was przepraszać Jestem okropna, wiem. Niestety mam coraz mniej czasu i najzwyczajniej w świecie nie radzę sobie z godzeniem wszystkich obowiązków i przyjemności...

No nic. Mam nadzieję, że zrozumiecie. Opinię co do rozdziału zostawiam wam, a ja lecę nadrobić opinie na temat nowych rozdziałów na blogach, które czytam.

Kocham was,

eM's xxx