02. „To było mocne.”

z perspektywy Maggie

          Pierwsze zajęcia, czyli kolejny dzień stresu i wątpliwości. Jakich? Zwyczajnie w świecie boję się, że nie podołam wymaganiom, jakie postawią instruktorzy. Śmieszne jest to, że bardziej przeraża mnie teoria niż praktyka. Dlaczego? Nigdy jakoś nie miałam głowy do nauki. Wiele osób, by mi teraz powiedziało: "skoro zapamiętujesz te wszystkie układy, jakie wymyślasz, to nie będziesz miała problemów z załapaniem potrzebnych pojęć". Otóż nie. Między jedną, a drugą rzeczą jest jedna zasadnicza różnica. Ciało można w pewnym sensie przyzwyczaić do wykonywania kroków w odpowiedniej kolejności. Ćwicząc w kółko jedną choreografię, po pewnym czasie kolejne ruchy wykonuje się automatycznie. To tak jak z zamykaniem oczu podczas kichania lub drapaniem swędzącego miejsca na ciele-robi się to odruchowo. Z nauką, z kolei, jest inaczej. No bo czy da się przyzwyczaić język do definicji? Albo umysł? Nie. Fakt, że aby zapamiętać teorię również trzeba ją powtarzać, ale kiedy dochodzi do tego kolejna, słowa i ich kolejność zaczynają się mieszać. A w tańcu? Nie da się pomylić podstawy jednego z kroków house'a z podstawą drugiego tego samego, bądź innego stylu. Przynajmniej dla mnie.
          W obecnej chwili wchodzę do budynku mojej nowej szkoły, kierując się przez długi korytarz do sali numer dziewięć, gdzie odbędą się zajęcia z praktyki hip hop'u. Choreografem i nauczycielem od tego stylu będzie Jared Jenkins-ten sam, który przekazał nowinę o moim przyjęciu do Broadway Dance Center. Prawdę mówiąc jeszcze nie mogę się przyzwyczaić  do tej myśli, że moje marzenia właśnie się urzeczywistniają. Na pewno jeszcze to troszkę potrwa, zanim do tego przywyknę.
          Kiedy znalazłam się pod odpowiednimi drzwiami, nacisnęłam klamkę wchodząc do środka. Moim oczom ukazały się same nieznane twarze, które widzę po raz pierwszy, może drugi na oczy. Nie przeszkadzało mi to jednak, bo przyszłam tutaj, by czegoś się nauczyć, a nie zawierać przyjaźnie. Podeszłam do ławki siadając na niej i stawiając obok siebie torbę. Wzrokiem przemierzyłam wszystkie zakamarki dość dużej sali, której podłogi były obłożone jasnym parkietem, ściany miały odcień beżu, gdzie jedna była cała zajęta przez ogromne lustro. Moje spojrzenie zatrzymało się na drzwiach, w których właśnie pojawił się poznany przeze mnie wczoraj brunet, ubrany w granatowe luźne dresy, limonkową bluzę z kapturem wkładaną przez głowę, nike za kostkę w tym samym kolorze oraz czarnego full cap'a, który przysłaniał nieład jego włosów. Chłopak obojętnie rozejrzał się po pomieszczeniu, a gdy jego wzrok napotkał mnie, uśmiechnął się przyjaźnie w moim kierunku. Nie wiedzieć czemu poczułam coś w rodzaju ulgi, co było co najmniej dziwne.
– Cześć Maggie – przywitał się, kiedy znalazł się już wystarczająco blisko mnie.
– Cześć Zayn – odparłam. – Danielle się nie dostała? – spytałam, po tym jak chłopak usiadł na przeciwko mnie na podłodze.
– Dostała, ale została przydzielona do drugiej grupy – wyjaśnił wzdychając głośno. -Dobrze, że chociaż ciebie tutaj znam – dodał z wyraźną ulgą, na co zaśmiałam się cicho. Szczerze mówiąc, to dobrze, że będę miała do kogo otworzyć buzię...
          Nasze rozmowy przerwał nam choreograf, który właśnie wszedł na salę. Ubrany był w czarne, luźne dresy oraz tego samego koloru koszulkę z białymi napisami. Na nogach miał srebrne adidasy za kostkę, które swoją drogą z tego co wiem kosztują majątek.  Jared wskazał ręką, by wszyscy do niego podeszli. Gdy już tak zrobiliśmy, przemówił:
– Witam na pierwszych zajęciach z hip hop'u – zaczął, uśmiechając się delikatnie. – Chcę byście wiedzieli, że na moich zajęciach nie ma obijania się. Ulgą dla moich oczu jest to jak ludzie wychodzą z tej sali na czworaka, cali mokrzy od potu. Wiecie dlaczego? – spytał, przemierzając każdego z osobna badawczym spojrzeniem. – Bo wtedy wiem, że tacy ludzie starają się i dają z siebie wszystko. Wtedy wiem, jak bardzo komuś zależy. – opowiedział, a cała grupa w skupieniu przytaknęła Jenkins'owi, który obecnie tyłem kierował się w stronę ogromnej wierzy z kolumnami. – Świetnie! Dzisiaj po rozgrzewce macie solówki. Chcę zobaczyć na czym stoję – oznajmił, włączając przez tableta głośną muzykę, a następnie stając na przeciwko lustra rozpoczęliśmy rozgrzewanie całego naszego ciała.
           Szyja, barki, ręce, ramiona, klatka piersiowa, biodra, nogi, stawy skokowe, brzuch, kręgosłup i kto wie co jeszcze stało się jak guma po godzinnym wycisku. Dawno nie czułam się aż taka giętka. Zaraz, wróć! Nigdy tak się nie czułam! Teraz już wiem, co Jared miał na myśli, mówiąc, że na jego zajęciach nie ma luzu. W dodatku czekają nas teraz solówki przed całą grupą. Co więcej. To jest kolejny test i jeśli pokażę, że jestem słaba, to wpłynie to na moją dalszą naukę w tej szkole. Muszę wydobyć z siebie wewnętrzną energię i zapomnieć o zmęczeniu, które nawiasem mówiąc towarzyszy chyba wszystkim w tym pomieszczeniu. No może oprócz choreografa, który jest najwyraźniej przyzwyczajony do takiego wysiłku. Jenkins postanowił, że będzie wyczytywał kolejno z listy poszczególne osoby, które będą wychodzić na środek sali, by zatańczyć do muzyki wybranej przez niego. Zadaniem reszty jest siedzenie pod lustrem i podbudowywanie innych różnymi okrzykami. Solówki poszły w ruch. Na całe szczęście, by dojść do mojego nazwiska potrzeba trochę czasu, więc miałam chwilę na odpoczynek i zebranie myśli. Z drugiej jednak strony chciałam mieć już to za sobą. Wrr... Czy kiedyś myśli tłoczące się w mojej głowie będą ze sobą zgodne?! Wygląda na to, że nie.

– Zapraszam Maggie Horan – usłyszałam swoje imię, wypowiadane lekko zachrypniętym głosem choreografa. Wypuściłam powietrze ustami, wstając z podłogi i zajmując miejsce na środku sali. Odruchowo popatrzyłam na Jared'a, który uśmiechnął się przyjaźnie w moim kierunku, co odwzajemniłam. Stanęłam twardo na nogach "z pod byka" patrząc na swoje odbicie w lustrze. Dzisiejszego dnia miałam na sobie srebrne buty za kostkę, w które włożyłam końcówki nogawek ciemnoszarych, luźnych dresów z niskim kroczem, biały t-shirt z czarnym wizerunkiem dziewczyny oraz dzianą błękitną czapkę z chmurkami, która przykrywała nasadę moich rozpuszczonych włosów.
          Do moich uszu dobiegły pierwsze dźwięki piosenki, którą jak się okazało znałam bardzo dobrze. Był to singiel Drake'a i Rihanny noszący tytuł "take care". Jest to wolny utwór z wyraźnymi akcentami w muzyce. Musiałam więc postawić na new style, który idealnie pasował do tego  kawałka. Kiedy więc wybił odpowiedni bit, zaczęłam się ruszać. Wcześniejsza rozgrzewka sprawiła, że potrafiłam bardziej panować nad każdym kolejnym krokiem, dzięki czemu gdy tylko chciałam ruchy były płynne lub wręcz przeciwnie. Zanim się obejrzałam przemieszczałam się już po całej sali, próbując jak najlepiej zaakcentować każdy moment w piosence. Jej głośność, która sięgała chyba maksimum bardzo mi w tym pomagała, bo świetnie słyszałam choćby najcichszy bit. Gdzieś przez te dźwięki do moich uszu dobiegały równe klaśnięcia dłoni i dopingujące krzyki reszty grupy, które w momencie stawały się coraz wyraźniejsze, gdyż piosenka powoli zaczynała się wyciszać. Tradycyjnie swój taniec musiałam skończyć "na parterze", a w  tym wypadku wykonując obrót wylądowałam po turecku na podłodze z twarzą schowaną w dłoniach. W tej pozycji policzyłam w myślach do dziesięciu, po czym wstałam i skierowałam się na swoje miejsce. Przez tą krótką chwilę byłam obdarowywana brawami, a nawet przeszywana zazdrosnymi spojrzeniami, które wywołały złośliwy uśmiech na mojej twarzy.
– To było mocne – przyznał z wyraźnym podziwem Zayn, gdy usiadłam obok niego. Odpowiedziałam mu delikatnym, nieśmiałym uśmiechem, a następnie oparłam głowę o lustro, próbując wyrównać oddech. W między czasie została poproszona kolejna osoba, która miała teraz swoje dwie minuty. Dopiero kiedy poczułam delikatny wiatr wywołany przez kogoś kto wstawał ze swojego miejsca zorientowałam się, że przyszła pora na bruneta. Przeniosłam więc z powrotem wzrok przed siebie, wyczekując na pokaz zdolności chłopaka, który dostał mocny i impulsywny kawałek idealny do typowego hip hop'u. Szczęściarz...

          Muszę przyznać, że aż otworzyłam buzię, gdy Zayn zaczął się ruszać. Wręcz idealnie panował nad każdą częścią swojego ciała. Sprawiał wrażenie dokładnie wiedzącego, jak od początku do końca ma wyglądać jego improwizacja. Nie wiem nawet kiedy zaczęłam razem z grupą klaskać w rytm piosenki, co chwilę wydzierając się jak nienormalna. Niestety nic nie mogłam na to poradzić, bo chłopak na prawdę wymiatał. I niby moja solówka była mocna? Śmieszne..
Z  transu wyrwało mnie wyciszenie muzyki oraz brunet, który zabawnie ukłonił się przed "widownią". Tym razem to ja z podziwem klaskałam, w swoje dłonie, aż do momentu zajęcia przez niego miejsca przy mnie.
– To było mocne – powiedziałam, naśladując przy tym ton bruneta sprzed kilku minut, który w odpowiedzi zaśmiał się pod nosem oddychając nierówno.
Przez resztę czasu, nie wymieniając ze sobą ani jednego zdania obserwowaliśmy solówki ostatnich pięciu osób dopingując im. Prawdę mówiąc, kiedy oglądałam wyczyny reszty, moja samoocena zdecydowanie się zniżyła. Przecież większość grupy jest sto razy lepsza ode mnie... Wszystkie dziewczyny są przeraźliwie rozciągnięte, a ja mimo wszelkich starań nie potrafię zrobić głupiego szpagatu. Męska część ma za to wręcz perfekcyjną izolację ciała. A ja? Może lepiej zostawię to bez komentarza. Zaczynam myśleć, że po tym jak komisja zapoznała się z moim życiorysem, przyjęła mnie tu z litości. To by wyjaśniało te długie szepty przed ogłoszeniem wyników...
– Na sam początek, należą się wam brawa – z przemyśleń wyrwał mnie głos choreografa, który teraz stał na przeciwko nas klaszcząc z uznaniem w dłonie. – Wykonaliście kawał dobrej roboty. Każdy z was ma w sobie coś charakterystycznego, dzięki czemu to co tutaj pokazaliście było przyjemne w oglądaniu. Mam nadzieję, że z takim zapałem będziecie pracować na każdych zajęciach – podsumował, a po sali rozbiegł się dźwięk nierównych obietnic, które wywołały śmiech choreografa. – Świetnie! Na dzisiaj to wszystko. W czwartek widzimy się na teorii – zakończył, po czym wziął swojego tableta i opuścił pomieszczenie.
Tak jak reszta podniosłam się z podłogi i podeszłam do ławki, gdzie leżała moja torba. Prawdę mówiąc dobrze, że dzisiejszy dzień składał się tylko z jednych zajęć, bo w nocy nie spałam zbyt dobrze i wątpię czy bym miała siły na jakiekolwiek teorie, a tym bardziej praktyki. Jutro jednak nauka rusza pełną parą z zajęciami z jazz'u oraz lekcjami aktorstwa. Wyciągnęłam z bocznej kieszeni telefon, którego ekranik po podświetleniu wskazywał godzinę piętnastą. Niesamowite jak te cztery godziny szybko minęły... Westchnęłam ciężko chowając z powrotem komórkę i zarzucając torbę na ramię. Jak to dziewczyny mają w zwyczaju przeglądnęłam się w lustrze, po czym opuściłam salę. Musiałam się sprężać, bo za pół godziny mam zajęcia z dzieciakami.
          Gdy znalazłam się już na świeżym powietrzu, udałam się za budynek szkoły, gdzie do płotu przypięty był mój rower. Na miejscu wyjęłam klucze i zabrałam się za odkluczenie blokady, która jak na złość musiała się zaciąć. Zaczęłam energicznie szarpać metalowym urządzeniem próbując uzyskać jakikolwiek pozytywny skutek. Niestety. Srebrnego przedmiotu nie dało się przekręcić ani w lewo, ani w prawo, nie wspominając już o wyciągnięciu go.
– Pierdolone gówno – mruknęłam zdenerwowana pod nosem, wypuszczając z ręki klucze z blokadą, które z charakterystycznym dźwiękiem obiły się o ramę roweru. Zacisnęłam dłonie w pięści i zagryzłam dolną wargę, by nie zacząć krzyczeć ze wściekłości. Czemu ja zawsze mam takiego pecha?!

– Bluzganie tutaj nie pomoże – usłyszałam za sobą nieznajomy męski głos, na który energicznie odwróciłam się o sto osiemdziesiąt stopni. Moim oczom ukazał się dość wysoki blondyn z nieładem włosów na głowie, ubrany w szarą bluzkę z rękawem trzy czwarte i luźne jeansy, które miał włożone w białe adidasy. – Przepraszam. Nie chciałem cię wystraszyć – dodał pośpiesznie. – Potrzebujesz może pomocy?
– A czy wyglądam na kogoś takiego? – odparłam pytaniem na pytanie, przybierając ironiczny ton. Chłopak tylko zaśmiał się pod nosem, co przyznam jeszcze bardziej wyprowadzało mnie z równowagi, po czym wyminął mnie i zabrał się za szarpanie klucza.
Założyłam ręce na piersiach z uwagą przyglądając się poczynaniom blondyna. Może to się wyda chamskie, ale już wolałabym, żeby mu się to nie udało, bym to ja mogła się z niego pośmiać. Z drugiej strony jednak, jeżeli coś pójdzie nie tak, na pewno spóźnię się na zajęcia. Tak źle i tak nie dobrze...
– Zrobione! – oznajmił zadowolony z siebie, wstając betonu i podając mi kluczyki. Odruchowo zerknęłam na rower, który był już odpięty od ogrodzenia. Znowu poczułam to dziwne uczucie ulgi...
– Dziękuję – mruknęłam obojętnie, wymijając chłopaka i podchodząc do swojego transportu.
– Jestem Niall – przedstawił się.
– Maggie – odparłam, a blondyn wyraźnie się wzdrygnął. – Coś nie tak? – popatrzyłam na niego zdziwiona.
– Nie, nie! – zaprzeczył szybko, drapiąc się w tył głowy. – Muszę lecieć – dodał, odwracając się na pięcie i kierując się w stronę ulicy. Dziwak...

Na samym wstępie chciałabym wam serdecznie podziękować za życzenia urodzinowe, które wywołały szeroki uśmiech na mojej twarzy oraz bardzo przeprosić za to, że tyle musiałyście czekać na dwójkę. Ten tydzień był dla mnie okropny. Cały czas miałam jakieś sprawdziany i kartkówki, do tego jeszcze dochodziły tańce i życie prywatne. Nie pomogły mi też e-maile, które zaczęłam dostawać w piątek i sobotę. Wiem, że łatwo jest powiedzieć, żeby nie brać tego do siebie, ale kiedy dostaje się wiadomości, mówiące o tym jakim się jest beznadziejnym, to takie słowa zostają gdzieś w pamięci. Dlatego też ten rozdział wyszedł, jaki wyszedł. Przepraszam...

Jeśli macie jakieś pytania do mnie lub bohaterów, możecie je zadawać.

eM's