17. „Nie! Nie! Nie!”

z perspektywy Nialla

– Wstawaj Horan! – usłyszałem znajomy ochrypły głos, po czym poczułem ciężar czyjegoś ciała na sobie. Boże, daj mi cierpliwość!

– Spadaj na swoje drzewo, Styles – mruknąłem, próbując uwolnić się spod mojego przyjaciela.

– Nie pierdol głupot! Jest jedenasta, a ty obiecałeś, że pojedziesz ze mną do studia. Pamiętaj też, że wracają dzisiaj Zayn z Maggie i musimy zrobić zakupy. – Zabierzcie go ode mnie...

– Jak chcesz, żebym w miarę szybko się ogarnął, to zejdź łaskawie ze mnie – mruknąłem, zmuszając się do otworzenia oczu.

          Harry uśmiechnął się do mnie złośliwie, staczając się z mojego ciała i łóżka. Niechętnie wyszedłem z pod kołdry siadając na brzegu materaca. Przetarłem oczy przeciągając się i ziewając zarazem. Naprawdę nie wiem co mnie podkusiło, by pojechać z kędzierzawym do studia tatuażu. Na dodatek musiałem jeszcze się nie wyspać. Stanąłem na nogi, leniwym krokiem podchodząc do komody i wygrzebując z niej czyste bokserki. Kontynuowałem swoją podróż kierując się do łazienki, która na szczęście Stylesa była wolna. W przeciwnym razie wróciłbym do swojego poprzedniego zajęcia. Zamknąłem się w średniej wielkości pomieszczeniu, rozbierając się do naga i od razu wskakując pod prysznic. Miałem nadzieję, że letnia woda postawi mnie na nogi. 

          Po umyciu się wyszedłem z brodzika chwytając za ręcznik, który owinąłem sobie wokół swoich bioder. Umyłem zęby i twarz, wysuszyłem mokre włosy i pozbywając się poprzedniego okrycia nałożyłem bokserki. Lekko ożywiony, ale dalej powolnym krokiem opuściłem łazienkę udając się znowu do pokoju, by się ubrać. Zdecydowałem się na białą, luźny t-shirt z czerwonym napisem oraz czarne lekko zwężane spodnie. 

          Tym razem moim celem była kuchnia, gdzie jak się okazało czekały na mnie czekoladowe płatki z gorącym mlekiem, Harry jedzący to samo i Louis praktycznie zasypiający obok na krześle. Zaśmiałem się pod nosem zajmując miejsce na przeciwko moich przyjaciół i zabierając się za konsumpcję śniadania. O dziwo żaden z tej dwójki się nie odzywał. Styles sprawiał wrażenie, jakby istniał tylko on i jego posiłek, a Tommo usilnie walczył ze sobą,  by nie zasnąć zaraz na ramieniu kędzierzawego. Nie rozumiem go, po co w ogóle wstawał skoro ledwie wytrzymuje nawet siedząc. 

– Lou, idź spać – powiedziałem, nie mogąc powstrzymać chichotu. 

– Właśnie – mruknął Harry – przecież i tak spałeś całą noc przy stole zupełnie olewając innych – dodał z wyraźnym wyrzutem.

– Daj już spokój. Nie wiedziałem, że będzie tam Gemma! – uniósł się szatyn.

– I mimo wszystko wolałeś upić się do nieprzytomności? – syknął kędzierzawy. – Dobrze wiesz, że moi rodzice mają do ciebie szacunek, a to, że najpierw umawiałeś się z moją siostrą, a po zerwaniu olałeś ważną dla nas wszystkich kolację wcale tobie nie pomogło. Wiesz, jak Gemma się czuła, kiedy obok niej było puste miejsce? Gdyby nie ja wybuchnęłaby płaczem przy wszystkich! 

– Dobra masz rację. Wieczorem do niej zadzwonię i przeproszę. Zadowolony? – Tomlinson westchnął głośno.

– Nawet nie próbuj. Nie szukaj jej, nie dzwoń, nie odzywaj się. Wystarczająco już zjebałeś – powiedział stanowczo, po czym wstał od stołu. – Niall idziemy? – skierował się do mnie. 

Skinąłem głową, walcząc z chęcią roześmiania się. Uwielbiam ich kłótnie. Czasami zachowują się, jak stare małżeństwo. Sprzeczają się, obrażają, spędzają razem czas, rozmawiają po nocach i pomagają sobie nawzajem. To nasz taki towarzyski bromance. Przestaliśmy już się nawet przejmować ich kłótniami, bo i tak się zaraz godzą. Był jeden wyjątek i właśnie powodem prawie miesięcznego milczenia była Gemma. Kto wie. Gdyby Styles nie zrzygał się na Louisa, kiedy wrócił pijany do domu, to by nie rozmawiali pewnie dalej. 

W przedpokoju włożyłem na stopy trampki, po czym razem z Harry'm opuściliśmy mieszkanie. Nie odzywał się. Musiał na prawdę być zdenerwowany. W sumie nie dziwię się mu. Nie ważne, czy ma się siostrę starszą, czy młodszą, to brat i tak będzie się o nią troszczył. Tak jest w przypadku Stylesa, który ma starsze rodzeństwo lub mnie, tyle, że Maggie jest dwa lata młodsza. Muszę w końcu jej powiedzieć.

          W kieszeni moich spodni poczułem dłuższe wibracje, które oznaczały dzwoniący telefon. Wyciągnąłem urządzenie spoglądając na ekran. Nieznany numer. Niepewnie nacisnąłem zieloną słuchawkę przykładając komórkę do ucha. 

– Tak?

– Niall? – usłyszałem drżący, kobiecy głos, który wydaje mi się, że już kiedyś słyszałem.

– Przy telefonie.

– Dzień dobry! Z tej strony Miranda Murphy, dyrektorka Your Little House.

– Oo dzień dobry! Coś się stało? – spytałem.

– Właściwie tak. Mógłbyś przyjechać do Domu Dziecka? To bardzo ważne – powiedziała na jednym tchu, a z jej tonu wyczytałem, że coś jest na rzeczy. Tylko co?

– Pewnie. Postaram się być najpóźniej za dwadzieścia minut.

– Dobrze. Do zobaczenia.

Zanim zdążyłem odpowiedzieć kobieta rozłączyła się. Schowałem komórkę do kieszeni spoglądając na przyglądającego mi się Harry'ego. 

– Musimy zajechać do starego Domu Dziecka Maggie. Podobno to coś ważnego.

Kędzierzawy w odpowiedzi tylko skinął głową, otwierając drzwi od swojego audi i wsiadając do środka na miejsce kierowcy. Zrobiłem to samo siadając obok i nim się obejrzałem ruszyliśmy już z parkingu. Serce z niewiadomych powodów zaczęło mi bić mocniej. Z niewiadomych? Jasne, że z wiadomych! Przecież to logiczne, że jeśli dzwoni do mnie pani Murphy to musi chodzić o Maggie. W dodatku z jej drżącego głosu wynika, że nie czekają mnie miłe informacje. Coś się stało... Tylko co? Co moja młodsza siostra już nawywijała? 

– Jesteśmy – wyrwał mnie z przemyśleń głos Stylesa. 

Bez słowa odpiąłem pasy i wyszedłem z samochodu. Nie musiałem prosić Harry'ego by poczekał. Wiedział o tym. Jak huragan wparowałem do budynku prawie biegnąc na pierwsze piętro. Gdy znalazłem odpowiednie drzwi zapukałem w nie – o dziwo – spokojnie. Po uzyskaniu zgody wszedłem do pokoju, gdzie zastałem panią Mirandę i ku mojemu zdziwieniu policjanta i mężczyznę ubranego w garnitur. 

– Dobrze, że jesteś Niall – czerwonowłosa przywitała mnie wymuszonym uśmiechem. – Usiądź – wskazała na krzesło po drugiej stronie biurka. 

Niepewnie zająłem wskazane miejsce, uprzednio wymieniając uściski dłoni z mundurowymi.

– Proszę pani, co się stało? – spytałem, nie mogąc dłużej wytrzymać. 

– Nie wiem od czego zacząć – westchnęła głośno. – Ten pan po lewej to Lewis Jones – wskazała na mężczyznę w garniturze. – Pan Jones wynajmuje dla Maggie mieszkanie i salę baletową. Od miesiąca twoja siostra nie dokonała należnych wpłat i na dodatek nie odbiera telefonu.

– Nie wiedziałem nic o tym. Proszę powiedzieć ile. Zapłacę – powiedziałem szybko. – Maggie nie dobiera telefonu, bo od tygodnia jest w Europie na zawadach tanecznych i dzisiaj dopiero wraca – wytłumaczyłem. 

– Na to już trochę za późno – odezwał się pan Lewis. – Straciłem zaufanie do pani Horan i żądam, by jej rzeczy opuściły zarówno mieszkanie, jak i salę. Nie chcę, by korzystała z moich usług. 

– Ależ proszę pana... – wytrzeszczyłem lekko oczy. – Niech da pan mojej siostrze ostatnią szansę. Obiecuję, że dopilnuję, by dokonywała wpłat regularnie. 

– Czy ja nie wyraziłem się jasno? – oburzył się Jones. – Do jutra wieczora wszystkie rzeczy mają zniknąć. Oczywiście trzeba też uregulować zaległości pana siostry.

– Ile?

– Trzy tysiące – mruknął, podając mi małą karteczkę. – Przypuszczam, że nie ma pan tyle przy sobie, dlatego tutaj jest numer mojego konta. Daję czas do jutra z zabraniem rzeczy i pieniędzmi, a tym czasem muszę państwa przeprosić, ponieważ mam spotkanie w sprawie wynajmu sali baletowej – powiedział, kładąc nacisk na dwa ostatnie wyrazy. Co za złośliwy chuj!

Niechętnie uścisnąłem jego rękę, a gdy opuścił gabinet prychnąłem pod nosem. Pani Miranda już miała coś mówić, kiedy zadzwonił telefon stojący na biurku. 

– Miranda Murphy, dyrektorka Your Little House. W czym mogę pomóc?... Tak... Tak... Jak to?... O matko... – zakryła ręką usta, a jej oczy się zaszkliły. – Wiadomo do kogo?... Wypuszczono niektórych?... Dobrze... Dziękuję – zakończyła rozmowę, odkładając drżącą dłonią słuchawkę. W tym samym czasie łzy z oczu zaczęły spływać po jej policzkach. 

– Co się dzieje? – spytałem wyraźnie zaniepokojony. 

Kobieta bez odpowiedzi chwyciła pilot i włączyła telewizor wiszący w rogu, po drugiej stronie pokoju. Od zawsze tam był? 

Na ekranie pojawiły się wiadomości. 

Z ostatniej chwili! Autobus z trasy Boston-Nowy Jork został przejęty przez uciekinierów z wiezienia.

Zaraz, zaraz... Przecież Maggie i Zayn jadą tym autobusem!

Mężczyźni nie znają litości. Padło kilka strzałów. Nie wiadomo jednak, czy były one skierowane do pasażerów. Kilka osób zostało wypuszczonych. Nasi policjanci próbują załagodzić sytuację, ale

przestępcy nie chcą ustąpić. Jak na razie to są wszystkie informacje, jakie udało nam się zdobyć. Będziemy na bieżąco państwa informować.

Zamarłem. Maggie i Zayn są w tym autobusie! 

– Czy... Czy to miała mi p-p-pani po-powiedzieć? – spytałem drżącym głosem.

– Pan policjant z serweru danych wyczytał, że tam jest Maggie i od razu mnie powiadomił, bo zna zarówno mnie, jak i twoją siostrę – wyznała na jednym tchu, walcząc ze szlochem. 

W tym samym momencie do pomieszczenia wparował wystraszony Styles. 

– W radiu mówili... – zaczął, ale mu przerwałem.

– Wiem – westchnąłem i dopiero poczułem, jak moje oczy zachodzą mgłą. – Po to mnie tu wezwano... – dodałem słabo. 

Nim się obejrzałem kędzierzawy znajdował się przy moim krześle pokrzepiająco ściskając moje ramię. 

– Musimy myśleć pozytywnie. W wiadomościach mówiono, że niektóre osoby zostały wypuszczone. Może w tej grupce osób jest Maggie i Zayn? – Harry zaczął myśleć na głos. 

– Te osoby zostały przewiezione do nowojorskiego szpitala – odezwał się policjant.

Jak to do szpitala? Czyli są ranni?!

– Pojedźmy tam – zerwałem się z krzesła. – Jeśli będziemy coś wiedzieć, zadzwonię do pani – skierowałem się do dyrektorki, która tylko skinęła głową. – Chodź! – pogoniłem przyjaciela, po czym oboje szybko opuściliśmy gabinet, a minutę później budynek. 

Nim się obejrzałem siedzieliśmy już w samochodzie i z piskiem opon ruszaliśmy z miejsca. Przez całą drogę mieliśmy włączone radio, gdyby było wiadomo coś nowego. Niestety, jak na złość w kółko były powtarzane te same informacje. Wierciłem się na siedzeniu nie mogąc odgonić od siebie myśli, że Maggie albo Zaynowi coś się stało. Za każdym razem wzdrygałem się, gdy tylko słyszałem o strzałach. Dawno nie czułem takiego dyskomfortu i lęku. Jeśli nie wypuszczono ich na wolność i są dalej w autobusie... Strach pomyśleć co oni teraz przeżywają...

          Kiedy tylko znaleźliśmy się pod szpitalem Harry wyrzucił mnie po drodze, a sam pojechał zaparkować. Biegiem udałem się do wejścia ogromnego, białego budynku od razu podbiegając do recepcjonistki.

– Dzień dobry. Gdzie znajdują się pasażerowie autobusu, którym udało się uwolnić? – spytałem na jednym tchu. Wiedziałem jakie kobieta zada mi pytanie dlatego od razu sam na nie odpowiedziałem. 

– Szukam mojej młodszej siostry i przyjaciela.

– Proszę podać dane – mruknęła obojętnie.

– Maggie Horan i Zayn Malik.

Kobieta wyciągnęła jakąś listę i zaczęła ją przeglądać.

– Zayna Malika niestety nie ma na liście, ale Maggie Horan tak. Proszę iść prosto, a później skręcić w prawo. Jeśli nie znajdzie pan siostry to znaczy, że ma badania kontrolne i będzie musiał pan chwilę poczekać – wytłumaczyła.

W odpowiedzi rzuciłem ciche "dziękuję", po czym szybkim krokiem udałem się we wskazane miejsce. 

          Popchnąłem dwustronne drzwi wchodząc do większej sali, w której panowała grobowa cisza. Znajdywało się w niej może z pięć osób, które nawet nie zwróciły na mnie uwagi gdy wszedłem. Serce mi mocniej zabiło, kiedy na łóżku w rogu siedziała skulona Maggie patrząca ślepo w jeden punkt. Podbiegłem do niej zajmując miejsce obok. Gdy dotknąłem dłonią jej ramienia mocno się wzdrygnęła odpychając ją i zaciskając pięści jak do walki. Dopiero, kiedy popatrzyła na mnie złagodniała chowając twarz w ręce i zaczynając głośno szlochać. Niepewnie objąłem ją ramieniem. Gdy nie stawiała oporu przyciągnąłem ją bliżej wtulając do swojego torsu i kołysząc się na boki. Jej płacz robił się coraz głośniejszy i coraz bardziej histeryczny. Zagryzłem mocno dolną wargę walcząc z łzami, które zbierały się w moich oczach. Cholernie mocno bałem się spytać, gdzie jest Zayn, a właściwie to bałem się odpowiedzi. Czy jest dalej w autobusie? 

W pomieszczeniu zjawił się Harry, który odetchnął z ulgą, gdy tylko napotkał nas wzrokiem. Po chwili jednak jego twarz zesmutniała. Mrugając kilkakrotnie oczami podszedł do nas siadając po drugiej stronie Maggie i kładąc głowę na jej plecach. Płakał. To do niego nie podobne... Kurwa, on coś wie! Nie wiem tylko, czy ja jestem gotowy przyjąć nowe informacje. Przygnębiające jest to, że obawiam się najgorszego...

– Maggie Horan proszona jest na badania kontrolne. 

W drzwiach stanął lekarz z listą, a obok niego pielęgniarka z wózkiem. Gestem ręki wskazałem, że blondynka znajduje się tutaj. Dopiero teraz zauważyłem, że jej gips jest pokruszony i pęknięty w niektórych miejscach. Co ci dranie dla niej zrobili...

Razem ze Stylesem przenieśliśmy Maggie na wózek, kilka sekund później patrząc jak na nim odjeżdża. Była taka nieobecna i pozbawiona życia...

Gdy miałem już otwierać usta, by spytać się co kędzierzawy wie z korytarza dobiegł do nas krzyk. Obaj zerwaliśmy się z miejsca, podbiegając do wyjścia z pomieszczenia. Po raz kolejny zamarłem. To była Meg, która akurat rzucała się na szpitalne łóżko na kółkach. Na materacu leżało ciało, ale było przykryte od stóp do głów folią. Moja siostra jednak zsunęła ją z lekko momentalnie wpadając w histerię. Moim oczom od razu rzuciły się czarne, gęste włosy.

– Nie! Nie! Nie! – krzyczała. – Zayn, dlaczego?! Obudź się! Kurwa! Zayn!!!

Jej wrzask rozlegał się po całym parterze. Dwóch lekarzy zaczęło ją odciągać próbując uspokoić. Chciałem tam podbiec i im pomóc, ale moje nogi odmówiły posłuszeństwa. Przestałem reagować. Słyszałem jakby w oddali szloch mojej siostry i Harry'ego. Widziałem przez mgłę. Nie czułem nic. Na tym łóżku leżał Zayn. Mój najlepszy przyjaciel, z którym dzieliłem pokój. Mój przyjaciel, któremu mówiłem wszystko. Mój przyjaciel, który nie żyje...

Chyba teraz rozumiecie dlaczego rozdział nie pojawił się szybciej... Za każdym razem, gdy zabierałam się do sprawdzenia siedemnastki zbierało mi się na płacz i musiałam wyłączyć notatnik. Dzisiaj wzięłam się w garść i choć nie było łatwo udało mi się. Mam nadzieję, że mnie znienawidzicie...

Przypominam też, że możecie zadawać pytania bohaterom! 

eM's ♥